Aloia Romaní | Licenciada en CC e Tecnoloxía dos Alimentos | Braga

Aloia Romaní

Licenciada Ciencia e Tecnoloxía dos Alimentos (2007) | UVigo

Enxeñaría Técnica Agrícola (2005) | UVigo

Mestrado Universitario en Ciencia e Tecnoloxía Agroalimentaria (2009) | UVigo

Doutora (2011) | UVigo

Researcher assistant na Universidade do Minho (Braga) desde 2012

La Universidade do Minho tomó medidas sobre el cierre de la universidad una semana antes que la Universidade de Vigo, ya que se había detectado un caso positivo en el edificio de Historia. 

A pesar de haber menos casos confirmados que en España, se están movilizando rápidamente para que no ocurra lo mismo. Los supermercados están muy poco masificados, controlando quien entra y poniendo líneas para mantener la distancia entre personas. La farmacia a la que tuve que acudir, disponía de un servicio por whatsapp para hacer los pedidos y no tener que esperar en la fila por los medicamentos, mandando las recetas por mensaje. 

Tuve fiebre el miércoles día 18 de marzo y para recibir asistencia sanitaria hay que llamar a un número SN24 en el que te preguntan los síntomas y te dan recomendaciones para no saturar los servicios médicos. Al día siguiente pude acudir a mi centro de salud, en el que había rigurosas medidas de seguridad, me facilitaron una mascarilla, me preguntaron mis síntomas (dónde había estado, les dije que en Galicia hacia menos de 14 de días, pero sin contacto que yo sepa con alguien enfermo, comprobaron si tenía dificultad respiratoria, y me preguntaron si tenía tos). Al no presentar todos los síntomas, comprobaron que era una amigdalitis y me recetaron antibióticos. El trato fue como si pudiera estar contagiada. 

Mi sensación es de bastante respeto por las normas establecidas y de más o menos  calma. Yo llevo dos semanas trabajando desde casa, pero... no sé cómo va a evolucionar. El colegio de los niños solo fue suspendido hace una semana. Las profesoras intentan mandar ejercicios y poder establecer algún contacto vía skype, whatsapp con la profesora y el resto de los alumnos, para no perder el contacto.

Pero lo de salir al balcón a animar el ambiente no se hace... son demasiado muy tranquilos.

Pablo F. Medina | Enxeñeiro de Telecomunicación | Cambridge

Pablo Fernández Medina

Enxeñaría de Telecomunicación (2013) | UVigo

Principal Engineer en Cambridge Consultants (Inglaterra)

Ao tempo que estou escribindo esta crónica, estou escoitando a Boris Johnson introducir novas medidas para loitar contra o COVID-19. O goberno está forzando o peche de bares, teatros, ximnasios e centros comerciais. Esta é un pouco a tónica que estamos vivindo aquí, inicialmente o goberno non tomou ningunha medida, pero vendo que a situación está empeorando día a día tamén as restricións do goberno. Ao mesmo tempo que se están a anunciar medidas para apoiar as empresas economicamente e evitar despidos debido a esta extraordinaria situación. 

No aspecto persoal eu penso que e inevitable non estar preocupado, é moita a incerteza que estamos vivindo. E como bos seres humanos, e mais difícil vivir cando non sabes o que te espera ao dobrar a esquina. As medidas que estou tomando son traballar desde casa, e evitar situacións sociais, saio da casa só para facer exercicio. 

E digo “estou” porque non é obrigatorio, non todo o mundo está a facer o mesmo. É importante saber que no Reino Unido o goberno só está a aconsellar medidas, non impoñelas. Non hai policía nas rúas mandando xente para casa e calquera pode saír se así o desexa.  Nada está prohibido, pero piden a colaboración da cidadanía. 

Sorprendeume moito a resposta das empresas aquí en Cambridge. Na miña opinión, tardaron moito en tomar medidas. É verdade que se o goberno non o aconsella, non “deberían” facer nada, e tamén podo ver o impacto económico que causa nunha empresa mandar os seus empregados para casa, pero desafortunadamente co COVID-19 estamos falando dalgo máis que diñeiro. Pero tamén entendo que algunhas das decisións foron tomadas co obxectivo de manter os traballos da xente, o problema é que a xente primeiro ten que sobrevivir para logo manter o traballo. 

A noticia positiva é que temos grupos en Facebook onde xente en confinamento pide axuda se necesita comida ou medicamentos, especialmente para a xente maior ou en risco debido a outras condicións de saúde. Estes grupos están divididos por zonas na cidade (polo menos en Cambridge) e facilita moito a axuda para aqueles que mais o necesitan.

En xeral, isto é o que temos, moito do que está pasando está fora de meu control, eu só podo protexerme e esperar que o que fago sexa suficiente para evitar contraer o virus. Tamén sei que as miñas accións poden ter importantes repercusións noutra xente e iso é outra motivación para levalas a cabo. Eu fágoo “por min e por todos os meus compañeir@s” e perdoade a comparación, pero isto non para de recordarme a aquel ultimo/a compañeiro/a que cando era pequeno salvaba ao resto xogando a “pita”. Desafortunadamente, hoxe todos temos a oportunidade de ser esa persoa.