Martín Fernández | Licenciado en Belas Artes | California

Martín Fernández

Licenciatura en Belas Artes (2003) | UVigo

Marketing Manager en California (EUA) desde 2009 nunha compañía chinesa do sector da importación

En xaneiro deste ano regresei de Nanjing, China, o mesmo día que saltaba ás noticias o brote infeccioso de Wuhan. Á miña chegada a Los Angeles fun informado por un axente de inmigración acerca da situación. Inmediatamente comezaron a sentirse os efectos na miña empresa. Cos voos dende China cancelados, a división americana tivo que facerse cargo dos stands en feiras de América e Europa, dividindo recursos e persoal para facelo posible. Nese momento, ninguén no lado norteamericano estaba a prever o espallamento do virus a nivel global. Ante a carencia de máscaras e outro equipamento sanitario en China, a nosa compañía adquiriu subministracións e enviounos á sede chinesa como doazón.

As últimas semanas estiveron marcadas pola incerteza. Por un lado, seguindo con preocupación as noticias de Italia e España; para a maioría das persoas aínda se vía o problema como algo afastado, e mesmo houbo quen apuntaba ao carácter chapuceiro dos latinos europeos como agravante da situación. Malia que se empezou a ver a persoas usando máscaras máis frecuentemente, non foi até o fin de semana do 7 ou 8 de marzo que se empezou a sentir un certo temor: o papel hixiénico estaba a desaparecer nas tendas. A moi americana reacción de facer aprovisionamento de artigos para emerxencias activouse de súpeto. Pronto artigos como o pan de molde, a manteiga de cacahuete, os produtos conxelados e o leite eran difíciles de atopar. O xel desinfectante esgotado. As medidas foron chegando pouco a pouco. Primeiro pecharon as escolas, logo as empresas comezaron a mandar a xente á casa. Os restaurantes aguantaron abertos -e cheos de xente, hai que dicilo- ata que chegou a orde de peche. Onte chegounos a orde do Gobernador Newsom de permaneceren nas casas. Hoxe xa se rumorea a desdobramento da Garda Nacional para manter a orde e facer fronte a posibles saqueos. Máis na rúa segue habendo tráfico rodado e xente facendo deporte.

En xeral, o sentimento é bastante optimista e confiado. Non está a falecer moita xente, polo de agora, e vese máis como un descanso que coma unha emerxencia. Sempre hai quen di que isto é un invento dos medios liberais para derribar a Trump, ou quen frivoliza coa idea de que os novos non son poboación de risco. Da xente sen fogar non se fala. Tampouco se fala do sistema de saúde, que se verá desbordado a niveis catastróficos se a situación adquire os niveis de Italia.

Eva Macía | Licenciada en ADE | Wolverhampton

Eva Macía Macía

Licenciada en Administraciónn e Dirección de Empresas (2007) | UVigo

Diplomada en Ciencias Empresariais (2005) | UVigo

Mestrado Universitario en Innovación Industrial e Optimización de Procesos (2010) | UVigo

Finanzas públicas na Inglaterra desde 2013

Na altura do 21 de marzo (sábado), o Reino Unido aínda non impuxo medidas de confinamento da poboación. Escolas, bares, restaurantes, ximnasios, permanecen cerrados desde o venres 20 pola noite. O primeiro anuncio de medidas desde o goberno fíxoo o primeiro-ministro Boris Johnson o luns 16 de marzo. De forma resumida, aconsellou o traballo dende casa e evitar en todo o posible reunións sociais.

Na organización na que traballo, a semana anterior á comparecencia do primeiro ministro, xa un 35% do persoal (1.350 empregados) traballamos desde casa como proba. A xunta directiva preparouse para a chegada de medidas de confinamento e garantir a continuidade dos servizos. Desde o mércores 18 de marzo a posición da miña organización foi dar prioridade ao teletraballo e protección dos empregados. Polo de agora sabemos que o tempo mínimo de teletraballo vai ser un mes. A nivel laboral, o único que teño son boas palabras, síntome protexida e amparada. 

De un día para outro a nosa ferramenta de traballo principal pasou a ser Microsoft Teams. Mantemos as mesmas reunións, vía vídeo conferencia, e o chat arde con preguntas rápidas. Está sendo unha experiencia positiva, e falar cos compañeiros como o faría se estivera na oficina axúdame moito, sempre hai chistes e bromas. Como opinión persoal, o que creo é que desde onde traballo nos estamos preparando para unha carreira de fondo.

Vivo nunha poboación a 40 minutos de Birmingham, onde estou cursando un mestrado de finanzas públicas. O último día das miñas aulas presenciais foi o martes 17 de marzo. A partir desa data e, como mínimo ata o 31 de maio, todas as clases van ser impartidas online. O centro actuou moi rápido. Todo segue segundo o planeado, datas de exames, tutorías, todo. 

No tocante á poboación, sempre hai de todo, pero o último día que viaxei en tren a diferenza en número de viaxeiros comparada cun día normal foi abismal, de viaxar de pé e coma nunha lata de sardiñas, a quedar a metade dos sitios libres. Incluso a estación principal da cidade de Birmingham non parecer a mesma, polas poucas cabezas que vin.

Desde a miña experiencia, os centros, organizacións e cidadáns responden ás medidas de prevención antes de que as impoña o goberno, o que non deixa de asombrarme. Asúmese a responsabilidade sen necesidade de que a impoñan, sábese que isto depende de todos. A responsabilidade é asumida en xeral, menos á hora de comprar papel hixiénico, que leva esgotado máis dunha semana.

A nivel persoal, o que máis me preocupa é que algo lle pase a seres queridos e estar a 1.700km de distancia. Seguro que isto é un sentimento compartido, non importa onde vivamos. Sei que esta vai ser a temporada máis larga que vou pasar sen poder abrazalos. Por sorte, todos os días pola tarde fago unha vídeo chamada cos meus familiares máis próximos, e iso é marabilloso!. Non teño ningunha persoa cercana afectada polo COVID-19, o que me axuda enormemente a levar a situación de forma optimista. Aínda que a miña premisa é “esperar o mellor e preparase para o peor”.

Germán Pérez | Licenciado en Física | Aveiro

Germán Pérez-Sánchez

Licenciatura en Física (2005) | UVigo

Doutor en Fisica (2010) | UVigo

PostDoc no Departamento de Física | UVigo

Investigador na Universidade de Aveiro (Portugal)

A pandemia do Covid-19 na rexión centro de Portugal onde vivo está en un termo medio entre as principais zonal afectadas que é Porto e Lisboa. Atá a data do 21 de marzo temos 137 casos detectados, aproximadamente 5 veces menor que que as zonas mais afectadas. 

A percepción ate agora é que o Covid-19 está a golpear con menor intensidade. O sistema de saúde de momento non chegou a unha situación de sobrecarga, con 135 persoas ingresadas no total do pais, 35 de eles na UCI. 

A sensación, polo menos na zona centro, é de aparente normalidade con as medidas de protección que se van tomando de forma paulatina. Con todo, a tendencia dos casos positivos vistos en España e Italia, fixo que en Portugal comezaran a tomar medidas drásticas esta semana, con o confinamento nas casas, peche de bares e restaurantes, pequenos comercios e o control das fronteiras. Esta situación fai imposible saír do pais, só posible para traballadores na fronteira ou transporte de material. A semana pasada xa se notou a escaseza nos supermercados, mais ben debido a compra compulsiva de produtos básicos e de limpeza como papel, alcol e xabón. Na rexión de Aveiro onde eu vivo, o abastecemento e transportes públicos funcionan sen problema aínda que con moita menos xente pola rúa. A este escenario contribúe a falta de turistas que acostuman visitar Aveiro, especialmente españois da zona centro e oeste que linda con a fronteira portuguesa. 

No meu caso levo unha semana completamente pechado na casa e atento as redes de noticias e os contactos con os meus compañeiros da universidade. Precisamente na Universidade de Aveiro onde traballo, comezaron a organizarse para axudar basicamente os servizos sanitarios e para facilitar o tele traballo. En relación con a axuda sanitaria, dende os departamentos organizaron recollida de material de todos os laboratorios para levar a hospitais e centros de saúde batas, luvas, máscaras de protección ou glicerol. No que se refire o traballo, o coordinadores dos grupos enviaron información diaria a través de correo electrónico y videoconferencias para impartir titorías e consellos de como impartir as clases dende plataformas do tipo Moodle, Microsoft Teams ou mesmo Facebook. 

A miña posición na universidade, dedicada só como investigador no ámbito da física computacional, permíteme traballar e organizar o meu grupo de traballo dende casa. Con todo, o meus compañeiros de laboratorio experimental tiveron que pechar portas e dedicarse a escrita e lectura de artigos dende casa. Falando con algún dos meus colegas da Universidade que imparten docencia, comezaron esta semana a impartir clases virtuais dende as plataformas mencionadas anteriormente. De todas formas, aínda aparece algún problema de conexión, especialmente derivado da calidade de rede que cada un ten na casa e a sobrecarga a que se ven as propias plataformas virtuais. Tamén chegáronme noticias da docencia en secundaria con reunións virtuais entre profesores para organizar as clases e forma de avaliar e traballar con os alumnos e se está a avanzar con éxito neste sentido.