Enxeñaría de Organización Industrial (2013) | UVigo
Xerente de calidade de fornecedores na rexión EMEA en Philips
Como primeira medida, os eventos de máis de 100 persoas foron prohibidos en Holanda. Unha semana despois todos os eventos públicos foron cancelados. Pouco despois, aplicáronse restriccións á entrada no país.
Semellaba que as medidas irían a máis, pero xa daquela o goberno foi rotundo en que o país non se ía pechar. En xeral, un sentimento de atender á economía primeiro, e logo á saúde. Despois de máis dun mes – un mes!- nada cambiou nese eido. A xente pode saír fora pero con restricións. Ás veces aplican, ás veces non...
Hoxe o goberno estendeu a orde de traballo dende a casa ata finais de abril e continúa o peche de escolas e negocios- outras medidas seguen ata xuño-. Tamén adoptaron un fondo para acalmar a carga financeira das empresas holandesas.
Nestas últimas semanas as diferenzas culturais, de mentalidade e o que é moral e socialmente aceptable entre España e Países Baixos foi protagonista nos medios. Dende a miña posición, non estou sorprendida e é que ese choque xa o experimentei ó emigrar, e non foi doado.
É certo que a reputación de España de cara ó exterior non é boa: máis ben dun país incapaz de xestionar os recursos propios e sen seriedade política. A atención sanitaria aquí é totalmente privada -eu digo, máis que un dereito, un negocio- desas nas que che miran o número antes de aceptarte e na que cobran as urxencias se o medico estima “que non era tal”. Pero tamén dicir que o seguro médico na maioría dos casos inclúe a saúde mental. E non cho discuten. En Holanda os maiores non viven coas familiar polo xeral, senón sós ou en residencias. En moitos casos son os maiores os que esixen vivir por si mesmos, e morrer por si mesmos. Na miña opinión persoal é mellor que non enfermes aquí e, se o fas, énchete de paciencia e emprega todas as técnicas de persuasión para facerlle entender ao doutor que precisas atención. Todos sabemos que é así, tamén os holandeses. E aceptámolo.
Dende o punto de vista profesional, síntome protexida. Dende cedo a miña empresa restrinxiu as viaxes e o traballo nas oficinas e liñas de produción aos mormente necesarios. No meu caso, levaba traballando a distancia durante case 3 anos, o que non é excepcional nas empresas aquí. Así que non foi difícil adaptarse, o maior problema foron as visitas ás oficinas no país e aos provedores, especialmente aqueles cos que debiamos tratar temas de calidade con urxencia. Entre o grupo comezamos a compartir formas de xestión dos provedores a distancia, como facer auditorías empregando os medios dixitais. Coido que conseguimos abranguer boa parte das actividades que precisabamos. Os empregados tamén comezaron iniciativas para estar conectados os uns cos outros, como xogos virtuais, facer exercicios físicos e de relaxación xuntos diante da cámara.
A nivel persoal, lévoo ben. Pensa que en Holanda os círculos sociais son mais ben pequenos e todo o exterior á familia require “cita na axenda”. Despois de oito anos, creo que me adaptei a ese xeito de vida. Pero si, atópome moi preocupada pola familia e por España, nestes tempos pensas nas poucas ocasións que un ve á familia, e como o imprevisible pode facer que te arrepintas de non estar preto deles. Chamámonos todos os días, eles preocupados, eu preocupada. Pero as dúas partes facemos todo por manternos con saúde e poder reencontrarnos de novo este ano.
