Eva Prieto | Diplomada Mestra en Educación Especial | Londres

Eva Prieto Arbor

Diplomatura en Mestra, especialidade de Educación Especial (2008)| UVigo

Mestrado Universitario en Necesidades Específicas de Apoio Educativo (2010) | UVigo

Vive e traballa como mestra de Educacion Especial en Londres

Proveniente dunha pequena aldea, Manzos, Louredo, Maside (Ourense), aterrei na Gran Bretaña, Londres aló polo 2013.

Como mestra de Educación Especial, o noso lockdown comeceu no pasado 19 de marzo 2020. 

En Londres non se impuxo nada, simplemente se aconsellou por favor queden nas súas casas e só saían á rúa para comprar comida, medicinas e unha hora para pasear ou facer deporte.

Esa “hora” de deporte ou paseo ninguén a controlaba polo que todo mundo podia sair a mesma hora.

Polo tanto aquí a xente que podía traballar dende a casa seguimos traballando e o resto de vacacións pagadas paseando nos parques e facendo deporte.

Eu persoalmente nunca vira as rúas tan cheas de xente e os parques tan abarrotados de persoas.

Sen enquecerme de mencionar que pensaba que se estaba levando a cabo o “Tour de Francia” porque na miña vida vira tantos ciclistas  xuntos nas estradas de Londres . 

Aquí o goberno axuda ás persoas polo tanto seguen tendo como mínimo un salario do 80%.

Outra cousa que me sorprendeu é ver coches cheos de mobles, non sabía se as persoas estaban a fuxir coa casa nas costas. Mais o que estaba a acontecer é que as persoas foron ó Ikea a renovar as súas casas. 

O comportamento desta cidade eu describiríao un pouco ignorante e egoísta porque vin cos meus ollos festas veciñais, barbacoas, partidos de balonpé no parquet, etc pero eu nada podía reclamar porque o goberno aquí non puxo medidas estritas.

Agora para colmo dos colmos temos Liberdade de ir á rúa as horas que queiramos, ir á praia, e ata quedar con amigos ou familiares no parque pero non voltar ó traballo…

Outra cousa pola que estou moi enfadada é que abren as escolas en xuño pero outros servizos e empresas ata xullo ou incluso outubro non.  Pero quedadas cos familiars e amigos nos parques si.

Non quero esquecerme de contarvos a miña experiencia na miña escola:

A escola sempre se mantivo aberta tres días á semana para un pequeno grupo de estudantes que os pais traballan en hospitais, supermercados ou farmacias. Tamén para algún alummno cun perfil  especial de risco. 

Fixemos grupos de mestres e asistentes voluntarios cada semana,  no total 5 grupos. 

Temos materias de protección pero a maioría dos meus colegas non usan máscaras, nen luvas, nen sequera respeitan os dous metros de distancia. 

Eu queixeime deste comportamento, pero como é voluntario usar ou non protección, pois nada podo facer…

Síntome frustada vendo como as persoas fan o que queren, sen máis.

Aquí o goberno, como veredes nas noticias, non dá guías claras para seguir, entón a xente fai o que quere. 

Nunca pensei que me dera tanto medo a Liberdade!

Atentamente con morriña.

Alba Iglesias | Diplomada en Relacións Laborais | Portsmouth

Alba Iglesias Alonso

Diplomatura en Relacións Laborais (2007) | UVigo

No Reino Unido desde 2017, vive en Portsmouth
Traballa como persoal administrativo no Hospital Universitario Southampton General Hospital

No Reino Unido o confinamento comezou o 23 de marzo. Despois dunha estratexia inicial baseada no “contaxio colectivo” (para aqueles que non o saiban, o Primeiro-Ministro Boris Johnson anunciou en primeiro lugar que non tomaría ningunha medida, de forma que a poboación se contaxiaría e así acabar por inmunizarse); para pouco despois mudar esta estratexia e implementar un lockdown semellante a outros países.

A miña experiencia traballando para o NHS

Como consecuencia da crise do Coronavirus, a dirección do Departamento no que eu traballaba, no Hospital Universitario Southampton General Hospital, decidiu suspender temporalmente a actividade de todo o persoal administrativo que se atopaba, coma min, contratado a través da súa ETT (agency workers), a partir do 27 de marzo. Como parte das súas medidas de social distancing.

Días antes xa se comezaba a ver e sentir un ambiente diferente. O noso volume de traballo baixou considerabelmente, xa que un gran número de pacientes cancelaban as súas consultas por medo, aínda que o hospital continuaba a funcionar con “normalidade”. Descoñezo a situación noutros departamentos e unidades.

No meu caso particular, parte do meu traballo desenvolvíase na oficina e parte na recepción, e malia ter contacto cos pacientes nesta última, non contabamos con ningún tipo de protección, máis aló de preguntar aos pacientes se viaxaran fóra do país nas últimas dúas semanas. Non era diferente para o persoal sanitario, xa que estaban a traballar completamente desprotexidos. A percepción era de gran incerteza, caos e falta de comunicación. Para min a tensión era dobre: ao coller o tren e no traballo.

Situación actual

O modelo imposto polo Reino Unido é menos estrito se o comparamos co de España. A principal diferenza é que se permite saír da casa para facer deporte unha vez ó día, limitado a non máis de dúas persoas (excepto cando se trata de persoas que viven xuntas). Sorprende a ausencia de medios de protección entre a xente que traballa de cara ao público.

Diría que na miña zona en xeral a xente está a respectar bastante estas regras malia o bo tempo que caracterizou esta Pascoa. Hai pouca presenza da policía na rúa, aínda que esta ten a autoridade para sancionar a aqueles cidadáns que incumpran as normas.

Tras a alta do Primeiro-Ministro que se está xa a recuperar no seu domicilio, as principais críticas continúan a ser a provisión insuficiente de EPIs entre o sector sanitario así como o ritmo e número de tests que se está a realizar.

A nivel persoal e sen a posibilidade de traballar dende a casa espero a resposta en relación ás axudas anunciadas polo Goberno, que aínda se deben tramitar e implementar, mentres penso cando poderei volver a Galicia e ver á miña familia.

O tempo dirá o Reino Unido se converte no país europeo máis afectado polo Coronavirus ou non, como xa vaticinan algunhas das previsións.

Namentres, un saúdo e moita forza para tod@s!

Alejandra Santiago | Enxeñeira en Informática | Belfast

Alejandra Santiago Veiga

Enxeñaría en Informática (2012) | UVigo

Vive e traballa en Belfast (Norte de Irlanda) desde 2013

Levo traballando en Belfast (Reino Unido) case sete anos. Vin cunha beca Leonardo da Deputación de Ourense e, ante a enorme demanda de enxeñeiros en informática, decidín quedar e probar sorte.

En xeral, en termos laborais no Reino Unido non se pode pedir máis, especialmente no sector IT. O traballador é un ben que costa moito adestrar e aporta beneficios á empresa, non custos, polo que se perde esa inversión cando o traballador decide marchar.

Polo tanto, en tempos da crise do COVID-19, que pensades que pasou no meu ámbito profesional? Protección.

Crearon unha comisión de seguimento da crise dende o momento que o virus foi detectado fóra de China, organizando as múltiples oficinas repartidas por todo o mundo en niveis de perigosidade para os empregados. Dependendo do nivel de perigosidade (Tier 1, 2, 3, 4 grao crecente) as recomendacións íanse revisando cada semana ou segundo saían novos decretos de estado dependendo do país e da OMS. As directrices podían variar: dende tomar todas as precaucións posíbeis antes de entrar na oficina á obrigatoriedade de traballar dende a casa para todo o persoal non esencial. Creáronse protocolos para a petición de material electrónico para traballar na casa e facilitouse un software para conferencias e traballo remoto.

En termos empresariais, lanzáronse ofertas para os clientes para aprazar pagos ou de captación, como ofrecer un período de proba gratis de 3 meses.

No ámbito persoal, cando a crise comezou en España a mediados de marzo tiven que tomar unha decisión bastante complexa: a de marchar á casa e traballar dende alí ou quedar.

Decidín quedar, despois de darlle moitas voltas, por non pór en risco á miña familia, polo que puidese pasar durante a viaxe de volta e porque no momento (e aínda agora) as medidas de confinamento no Reino Unido son menos agresivas que ás de España: traballar dende a casa, saídas imprescindíbeis á farmacia, supermercado e unha forma de exercicio ó dia só ou con xente que viva na mesma vivenda. Polo xeral, a xente é respectuosa coas normas, non visita a familiares e amigos fóra da vivenda e garda moito as distancias de seguridade tanto na rúa coma nos espazos pechados.

María J. Moldes | Diplomada en Educación Infantil | Reino Unido

María J. Moldes

Diplomatura de Mestre/a en Educación Infantil (1998) | UVigo

Mestra de alumnos/as TEA nun colexio de primaria

O peche de colexios no Reino Unido

A decisión do primeiro-ministro de pechar todos os colexios (pero con excepcións) o pasado venres día 20 de marzo ata novo aviso, é moi preocupante para todos os mestres/as e demais persoal e, por suposto, tamén para pais e o resto da poboación.

A mensaxe non foi nada clara, e cada colexio tomouna de xeito moi distinto. As portas dos colexios pechan, pero fillos e fillas dos chamados key workers (unha lista moi longa de profesionais e outros traballadores como persoal sanitario, traballadores de supermercados, persoal de educación...) poden seguir indo, para que os seus pais poidan ir traballar para combater o COVID-19. Ademais destes nenos, tamén nenos/as considerados/as de risco poden seguir indo ó colexio.

Por unha parte, temos pais de alumnos/as vulnerables que non entenden a información dada polo goberno que di que os pais deben deixar os fillos/as na casa para evitar o contaxio e a propagación. E, por outra banda, a incompetencia dos directivos dos colexios que non saben como levar a cabo esta tarefa tan difícil de organizar, sen un guía e sen tempo real para poñer en marcha medidas eficaces. Os centros escolares pechan o venres e abren de novo o luns, pero nunhas circunstancias moi diferentes.

O exemplo do meu colexio deixa moito que desexar, xa que non cumprimos coas normas de distanciamento ditadas polo goberno que, en teoría, son obrigatorias; poñendo en risco a profesionais, alumnos/as e, consecuentemente, as súas familias e ao resto da poboación, xa que a propagación do virus continúa.

Esta situación é moi preocupante para todos, pero pode ser aínda máis para aqueles que están en contacto con familiares noutros países (que están pasando polo mesmo) e, polo tanto, son coñecedores da aprobación e posta en práctica doutras medidas . 

Panorama xeral

A xente aínda non está tomando a situación en serio, incluído o goberno. Non se están respectando as medidas necesarias para parar o virus. 

O primeiro-ministro deu a mensaxe de “quedade na casa” pero sen tomar ningunhas medidas para facelo posible. En consecuencia, no día a día, a xente segue saíndo á rúa, indo traballar, collendo medios de transporte e, como dixemos antes, algúns colexios seguen coas portas abertas para algúns alumnos... 

Pese a que se aprobou outra nova lei que especifica que sitios públicos, bares e restaurantes deben pechar as súas portas, a poboación non parece reaccionar. A non ser esa xente, en estado de pánico que, de forma moi egoísta, vai comprar alimentos en cantidades desmesuradas, deixando á xente que vive ao día sen suficiente produtos básicos, incluídos comida. Este é o caso dos pensionistas que cobran unha vez á semana; da xente con poucos recursos económicos e que depende das axudas do goberno ou, mesmamente, xente que ten coidadores unha vez á semana para facerlle a compra, entre outros casos.

En fin, unha confusión total en todos os sensos posibles. Ademais as cousas seguen cambiando cada día.

Fabiana López | Diplomada en Educación Infantil | Londres

Fabiana López Peleteiro

Diplomatura de Mestra en Educación Infantil (2010) | UVigo

Vive e traballa en Londres desde 2014

Chámome Fabiana López Peleteiro e son orixinaria de Ponte Caldelas. Foi no 2014 cando cheguei a Londres na procura dunha mellora da lingua inglesa para poder competir con máis vantaxe cos meus compañeiros de Maxisterio. Si, estudei Educación Infantil na Facultade de Ciencias da Educación e o Deporte en Pontevedra e rematei no ano 2010. Presenteime ás oposición varios anos sen éxito.

Cando un chega a un país foráneo ten que se adaptar á cultura e costumes do mesmo, co cal comecei con diversos traballos para adaptarme ao cambio até conseguir traballar finalmente como mestra en diferentes garderías da cidade londinense. Aquí é habitual que as persoas busquen novas oportunidades e mesmo fagan un alto no camiño e troquen de profesión de forma temporal. Este foi o meu caso, troquei e agora estou a traballar dende á casa como Asistente Persoal. Son a encargada de preparar unha website dedicada a produtos de beleza así como facer as xestións pertinentes para rexistrar a empresa, buscar provedores, etc.

Pero todo mudou hai unas semanas. Cando se empezou a escoitar que un virus invadira a cidade de Wuham, chegaron novas sobre un matrimonio chegado do estranxeiro co mesmo virus do que se falaba na China. Así comezamos pouco a pouco neste país, sen alarmar a poboación polo que nos caería enriba, así até hai poucos días cando o Primeiro-Ministro compareceu para verificar a gravidade da situación e pedir á poboación que fique na casa e que só saia para mercar, ir a una cita médica ou saír a facer exercicio una vez por día.

Os ingleses aínda non se decataron do perigo da situación que todo o planeta está a vivir e seguen a saír aos parques e usan o transporte público sen necesidade. É moita a xente que leva máscara, mais o que sorprende son as escasas medidas de protección que aplica toda a xente que está a traballar de cara ao público. Somos moitos os que traballamos desde as casas mais como seguen a manter abertos todos aqueles locais de comida para facer entrega no domicilio, son bastantes as persoas que teñen que expoñerse e saír traballar, así como profesionais da sanidade, transportes, etc.

Mais a pesar de este ser un país forte economicamente, acontece no que noutros, está a faltar material de protección para médicos e enfermeiras e mesmo respiradores e todo o material para sandar os pacientes. As camas son insuficientes e están a pensar na posibilidade de facer hospitais de compaña en naves industriais, así como solicitar á poboación que axuden o sistema de saúde pública, por iso piden colaboración para transporte de persoas que van procurar medicinas ao hospital ou a entrega de comida nos domicilios de persoas dependentes. 

Teñen un teléfono a disposición do usuario mais deixaron claro que non necesitan saber se estás mal, a non ser que as condicións nas que un se atope sexan moi adversas e haxa que ingresar.

Pola outra banda, aquelas persoas que perdemos o traballo inminentemente podemos optar a una axuda do goberno, pouco diñeiro, mais axuda a fin de contas.

Espero que acordemos logo deste pesadelo e poidamos seguir loitando por facer realidade os nosos soños.

José Peiro | Licenciado en Ciencias do Mar | Norwich

José Peiro Crespo

Licenciado en Ciencias do Mar (2005) | UVigo

Titular da consultora Naunet Fisheries Consultants en Norwich (Inglaterra) desde 2012

El domingo 22 de marzo salió una noticia en el periódico TheGuardian titulado “From mere advice to full lockdown, the week when it all changed” que resumía muy bien lo que está pasando aquí en el Reino Unido con el tema del COVID-19. 

A finales de la semana pasada, en la rueda de prensa posterior a una reunión COBRA al más alto nivel en el gobierno, salió el primer ministro Boris Johnson en su línea recomendando básicamente que teníamos que lavarnos más las manos, mientras cantábamos el “Happy birthday” (por eso de estar mínimo veinte segundos). Después se recomendó que la gente debía practicar el “social distancing” y que los mayores y personas con problemas de salud debían encerrarse en casa, y se añadió que debíamos estar preparados porque mucha gente iba a morir. A mí la verdad es que este último discurso me pareció una mezcla de Winston Churchill en la WWII (la famosa cuota de “Stay calm and carry on” que aunque él nunca dijo, se le atribuye) y de Hitler “va a morir mucha gente, pero la mayoría será gente con problemas médicos previos, así que no pasa nada, el sistema lo agradecerá”. 

Haciendo un poco de números (corroborado al día siguiente por un estudio del Imperial College) eso quería decir que si no se aplicaba ninguna medida y se buscaba la famosa “herd inmunity”, iban a morir como mínimo 260.000 personas en Reino Unido, lo que era un número políticamente y éticamente muy difícil de justificar. Además mi mujer y muchos de mis amigos trabajan aquí en el sistema de salud y debido a los estrategas y recortes del gobierno desde la época de Thatcher, el número de camas de UCI disponibles en el Reino Unido es bastante menor que en otros países (30% menos camas que en España), lo que hace que el sistema de salud siempre se colapse durante el invierno. 

Por tanto se piensa que aquí el efecto del coronavirus (la tasa de mortalidad) podría ser mayor que en otros países. Por ello el gobierno cambio la estrategia y a lo largo de la semana se han ido añadido nuevas medidas, como cierres de escuelas, pubs, gimnasios, etc.; y como consecuencia de la falta de gente, también tiendas y otras actividades. 

Por ahora aún podemos salir a la calle, siempre que practiquemos el “social distancing”, que aquí es relativamente fácil porque los ingleses son ya de por sí bastante fríos y se suelen distanciar mucho (excepto cuando están en el pub). Parece ser que ahora se habla de encerrarnos también en casa si la situación no mejora. En principio, excepto en las grandes ciudades, pienso que aquí esta medida sería más fácil de llevar que en otros países, porque la mayoría de casas tienen jardín, y como los inviernos son más duros con días más cortos, estamos más acostumbrados a vivir “indoors” y tener a los niños más tiempo en casa. De todas formas, los ingleses están muy orgullosos de sus libertades (como de muchas otras cosas) y creo que un sistema policiaco o militarizado como el que se está implementando en España o Italia aquí recibiría muchas críticas y no sería muy bien aceptado (justo hace unos días el padre de Boris dijo que si el quería ir al pub iría y que nadie se lo impediría). Entiendo que el tema de la “herd inmunity” viene porque, como en otros muchos países, no está muy claro por cuanto tiempo estas medias tan restrictivas podrían mantenerse y que pasará en el momento en que se levantaran (si el virus retornaría). Aquí se está hablando de que las clases no se reanudarán hasta septiembre y que las medidas restrictivas estarán vigentes por lo menos un año, eso en un año que debido al BREXIT, el Reino Unido ya ha sufrido un buen revés económico.

En el plano profesional, yo acabo de empezar un proyecto con varios supermercados Ingleses para la mejorar la gestión del atún en el Océano Indico y estaré ocupado con esto durante un par de meses. Además, llevo muchos años trabajando desde casa, así que en el corto plazo no he notado mucha diferencia. Sí que es verdad que se echa de menos poder ir a la piscina o a la cafetería a trabajar un rato como suelo hacer normalmente. Como sabéis se han suspendido muchas ferias internacionales y congresos y muchos de los proyectos en los que trabajamos suelen incluir visitas de campo, así que entiendo que a medio plazo mi carga de trabajo se puede reducir porque entiendo que muchos proyectos se paralizaran temporalmente. Y como en la mayoría de países, las ayudas a los autónomos son bastante escasas, aunque hay presiones para que aumenten.

En resumen, que estamos viendo a la bestia venir (ahora mismo cuando escribo el número de infectados y muertos oficial es de 5,683 y 281, respectivamente, aun menores que en otros países), que parece que las medidas tomadas por el gobierno son demasiado permisivas y no acaban de funcionar y que no sabemos muy bien como la situación evolucionara. Lo que sí que es casi seguro es que parece que durante una larga temporada no vamos a poder viajar a España a ver a la familia. 

Sandra Lois | Licenciada en Filoloxía Inglesa | Londres

Sandra Lois Peón

Filoloxía Inglesa (2013) | UVigo

Xefa de Ano e profesora de español de ensino secundario en Londres desde 2014

A situación actual do coronavírus no Reino Unido está a ser igual de surrealista que no resto do mundo cunha diferencia e é que temos dons psíquicos que nos permiten ver o futuro. Non porque o virus mutara en traer poderes, senón porque o virus chegou o Reino Unido máis tarde, o que significa que podemos ver nos xornais o que nos espera nunhas semanas cando esteamos na mesma situación que Italia, España ou Francia. 

O Primeiro-Ministro do Reino Unido ten a economía como prioridade o que significa que non quer parar o país por mor das consecuencias desastrosas que iso traería á economía. O sentimento que máis predomina na poboación nestes intres é a incerteza. O goberno está a falar ao país cada tarde pero cada día as noticias cambian, non hai suficiente información e a situación non fai máis que empeorar. 

O goberno pediu a principios de semana que ningún colexio cerrara para poder manter a economía a flote. Isto significou que os profesores e os rapaces seguían estando expostos ao virus. Se a iso lle sumamos que bares, restaurantes, cines e teatros seguían abertos e o transporte público funcionaba igual ca sempre, o nivel de contaxios quedaba claro que só ía ir a peor. 

O meu instituto viuse forzado a pechar para os pequenos (1º,2º e 3º de ESO), xa que non tiña persoal para poder dar clase. Dende o goberno pediuse para evitar o contaxio, que se alguén na familia tivese febre ou tose, a familia completa debía illarse durante catorce días e, se vivían sós, logo eran sete. Eu mesma caín enferma con febre e tiven que quedar na casa onde aínda estou illada sen poder saír nin ao súper nin á farmacia para evitar o contaxio. A pregunta é ¿pero teño coronavirus? A resposta ninguén a sabe porque o goberno decidiu non facer probas a ningún paciente que presente síntomas a non ser que necesite ser hospitalizado por problemas respiratorios. Se pensamos nas cifras que aparecen nos xornais todos os días, decatarédesmos de que o Reino Unido ten que ter moitos máis infectados dos que saen na tele xa que non está a facer as probas a ningún dos que presentan síntomas salvo que sexan graves. 

A presión dos sindicatos fixo que Boris Johnson (actual Primeiro-Ministro) tivera que tomar una determinación, que chegou coa confirmación de que os colexios terán que permanecer pechados para todos excepto para os fillos dos traballadores chave. A lista foi publicada o venres 20 de marzo e inclúe fillos de profesores, sanitarios, traballadores do transporte público, nos servizos sociais, nos corpos de seguridade e no ámbito alimenticio. Tamén implica que os exames oficiais de final de secundaria e bacharelato (o que para nós sería a antiga reválida e o selectivo) quedan suspendidos, deixando una morea de nenos sen idea do que vai pasar co seu futuro e as súas cualificacións. O mesmo día, Boris tamén decretou o peche dos bares, restaurantes e cinemas. 

O goberno xa tiña pedido precaución e distanciamento social pero, como pasou en España, a xente non estaba a cumprir coa precaución polo que os restaurantes e os establecementos de lecer aínda tiñan xente. 

A maior preocupación no Reino Unido neste momento é o chamado “panic buying” onde a xente está comprando dun modo masivo que fai que os máis vulnerables que non poden poñerse na cola do súper as 7 da mañá, estean a ter problemas para encontrar produtos de primeira necesidade. Os estantes están baleiros e a xente anda a rifar por coller o último rollo de papel. Isto fixo que os supermercados introducisen límites de produtos e tamén que a primeira hora da mañá sexa só para os compradores de idade avanzada. 

Unha das ironías da vida, fixo que esta fin de semana o tempo fora especialmente bo, cun sol e unha temperatura moi agradable que levou aos británicos, que non ven moito o sol, a saíren aos parques e aos paseos. Ten toda a pinta de que o Primeiro-Ministro terase que ver forzado a establecer unha cuarentena igual que fixeron os demais países pero, polo da agora, estase a resistir a facelo para seguir protexendo a economía. Mentres tanto, as mortes superan xa 280 e a xente non parece tomarse en serio as preocupacións pedidas polos servizos sanitarios, xa desbordados cando o peor da epidemia aínda está por chegar. Só cabe esperar, que o goberno actúe pronto para protexer a saúde dos seus cidadáns.

Eva Macía | Licenciada en ADE | Wolverhampton

Eva Macía Macía

Licenciada en Administraciónn e Dirección de Empresas (2007) | UVigo

Diplomada en Ciencias Empresariais (2005) | UVigo

Mestrado Universitario en Innovación Industrial e Optimización de Procesos (2010) | UVigo

Finanzas públicas na Inglaterra desde 2013

Na altura do 21 de marzo (sábado), o Reino Unido aínda non impuxo medidas de confinamento da poboación. Escolas, bares, restaurantes, ximnasios, permanecen cerrados desde o venres 20 pola noite. O primeiro anuncio de medidas desde o goberno fíxoo o primeiro-ministro Boris Johnson o luns 16 de marzo. De forma resumida, aconsellou o traballo dende casa e evitar en todo o posible reunións sociais.

Na organización na que traballo, a semana anterior á comparecencia do primeiro ministro, xa un 35% do persoal (1.350 empregados) traballamos desde casa como proba. A xunta directiva preparouse para a chegada de medidas de confinamento e garantir a continuidade dos servizos. Desde o mércores 18 de marzo a posición da miña organización foi dar prioridade ao teletraballo e protección dos empregados. Polo de agora sabemos que o tempo mínimo de teletraballo vai ser un mes. A nivel laboral, o único que teño son boas palabras, síntome protexida e amparada. 

De un día para outro a nosa ferramenta de traballo principal pasou a ser Microsoft Teams. Mantemos as mesmas reunións, vía vídeo conferencia, e o chat arde con preguntas rápidas. Está sendo unha experiencia positiva, e falar cos compañeiros como o faría se estivera na oficina axúdame moito, sempre hai chistes e bromas. Como opinión persoal, o que creo é que desde onde traballo nos estamos preparando para unha carreira de fondo.

Vivo nunha poboación a 40 minutos de Birmingham, onde estou cursando un mestrado de finanzas públicas. O último día das miñas aulas presenciais foi o martes 17 de marzo. A partir desa data e, como mínimo ata o 31 de maio, todas as clases van ser impartidas online. O centro actuou moi rápido. Todo segue segundo o planeado, datas de exames, tutorías, todo. 

No tocante á poboación, sempre hai de todo, pero o último día que viaxei en tren a diferenza en número de viaxeiros comparada cun día normal foi abismal, de viaxar de pé e coma nunha lata de sardiñas, a quedar a metade dos sitios libres. Incluso a estación principal da cidade de Birmingham non parecer a mesma, polas poucas cabezas que vin.

Desde a miña experiencia, os centros, organizacións e cidadáns responden ás medidas de prevención antes de que as impoña o goberno, o que non deixa de asombrarme. Asúmese a responsabilidade sen necesidade de que a impoñan, sábese que isto depende de todos. A responsabilidade é asumida en xeral, menos á hora de comprar papel hixiénico, que leva esgotado máis dunha semana.

A nivel persoal, o que máis me preocupa é que algo lle pase a seres queridos e estar a 1.700km de distancia. Seguro que isto é un sentimento compartido, non importa onde vivamos. Sei que esta vai ser a temporada máis larga que vou pasar sen poder abrazalos. Por sorte, todos os días pola tarde fago unha vídeo chamada cos meus familiares máis próximos, e iso é marabilloso!. Non teño ningunha persoa cercana afectada polo COVID-19, o que me axuda enormemente a levar a situación de forma optimista. Aínda que a miña premisa é “esperar o mellor e preparase para o peor”.

Pablo F. Medina | Enxeñeiro de Telecomunicación | Cambridge

Pablo Fernández Medina

Enxeñaría de Telecomunicación (2013) | UVigo

Principal Engineer en Cambridge Consultants (Inglaterra)

Ao tempo que estou escribindo esta crónica, estou escoitando a Boris Johnson introducir novas medidas para loitar contra o COVID-19. O goberno está forzando o peche de bares, teatros, ximnasios e centros comerciais. Esta é un pouco a tónica que estamos vivindo aquí, inicialmente o goberno non tomou ningunha medida, pero vendo que a situación está empeorando día a día tamén as restricións do goberno. Ao mesmo tempo que se están a anunciar medidas para apoiar as empresas economicamente e evitar despidos debido a esta extraordinaria situación. 

No aspecto persoal eu penso que e inevitable non estar preocupado, é moita a incerteza que estamos vivindo. E como bos seres humanos, e mais difícil vivir cando non sabes o que te espera ao dobrar a esquina. As medidas que estou tomando son traballar desde casa, e evitar situacións sociais, saio da casa só para facer exercicio. 

E digo “estou” porque non é obrigatorio, non todo o mundo está a facer o mesmo. É importante saber que no Reino Unido o goberno só está a aconsellar medidas, non impoñelas. Non hai policía nas rúas mandando xente para casa e calquera pode saír se así o desexa.  Nada está prohibido, pero piden a colaboración da cidadanía. 

Sorprendeume moito a resposta das empresas aquí en Cambridge. Na miña opinión, tardaron moito en tomar medidas. É verdade que se o goberno non o aconsella, non “deberían” facer nada, e tamén podo ver o impacto económico que causa nunha empresa mandar os seus empregados para casa, pero desafortunadamente co COVID-19 estamos falando dalgo máis que diñeiro. Pero tamén entendo que algunhas das decisións foron tomadas co obxectivo de manter os traballos da xente, o problema é que a xente primeiro ten que sobrevivir para logo manter o traballo. 

A noticia positiva é que temos grupos en Facebook onde xente en confinamento pide axuda se necesita comida ou medicamentos, especialmente para a xente maior ou en risco debido a outras condicións de saúde. Estes grupos están divididos por zonas na cidade (polo menos en Cambridge) e facilita moito a axuda para aqueles que mais o necesitan.

En xeral, isto é o que temos, moito do que está pasando está fora de meu control, eu só podo protexerme e esperar que o que fago sexa suficiente para evitar contraer o virus. Tamén sei que as miñas accións poden ter importantes repercusións noutra xente e iso é outra motivación para levalas a cabo. Eu fágoo “por min e por todos os meus compañeir@s” e perdoade a comparación, pero isto non para de recordarme a aquel ultimo/a compañeiro/a que cando era pequeno salvaba ao resto xogando a “pita”. Desafortunadamente, hoxe todos temos a oportunidade de ser esa persoa.