Cristian Javier López | Dr e MU en Teatro e Artes Escénicas | Santa Catarina

Cristian Javier Lopez

Doutoramento en Estudos Literarios (2020) | UVigo/Unioeste–Universidade Estadual do Oeste do Paraná (Brasil)

Mestrado Universitario en Teatro e Artes Escénicas (2015) | UVigo

Licenciatura en Letras Portugués/Español (Brasil)

Licenciatura en Artes Visuais e Música (Brasil)

Hoy, 25 de abril de 2020, en Brasil el número de infectados sube, así como el de muertes sin mucho interés por parte del Gobierno Federal. Desde el Poder Ejecutivo no se manifiesta una preocupación verdadera ante la pandemia, llegando a ser considerada como una “gripezinha” en palabras del presidente de la República.

Los Estados del país optan por el confinamiento, en algunos casos parcial y siempre con la presión por parte del sector económico que quiere la cancelación de cuarentena y vuelta a las actividades normales. Infelizmente, el país se encuentra dividido por cuestiones políticas sin que se de la importancia que merece una situación de estas características.

De los países de América del sur, Brasil es el que se presenta con menos cuidado, menos atención a la pandemia y con mayor número de infectados y óbitos. Hasta la fecha, el mayor número de casos está concentrado en los Estados de São Paulo, Rio de Janeiro e Ceará, sin embargo, todos los Estados del país presentan infectados y muertes. En lo referente a las actividades académicas, de manera general, tanto la Enseñanza Básica como Superior se está realizando desde casa, aunque esto queda a criterio de cada Estado.

Actualmente, me encuentro en el sur del país, Estado de Santa Catarina, en donde se volvió a reanudar las actividades en comercios, shoppings, iglesias y templos. No existe, lamentablemente, una verdadera toma de consciencia sobre la pandemia a nivel general. Esto puede ser constatado desde las acciones/declaraciones del Poder Ejecutivo hasta las protestas contra la cuarentena que un sector del país realizó en las semanas anteriores.

Las previsiones para el país no son las más alentadoras, por lo pronto seguimos trabajando desde casa e intentando aprovechar el tiempo desde la producción escrita y en contacto vía internet con los seres queridos.

Juan Pablo López | MU en Enxeñaría da Edificación | Quito

Juan Pablo López Aguilar

Mestrado Universitario en Enxeñaría da Edificación e Construcións Industriais (2011) | UVigo

Enxeñeiro de Proxectos en Castro y Castro Constructora Cia. Ltda

Enxeñeiro Civil, CM BIM, Freelancer en WP Ingeniería

Ecuador es uno de los países Latinoamericanos más golpeados por la Pandemia del COVID-19. El primer caso confirmado en el país fue el 29 de febrero de 2020.  A raíz del anuncio del Gobierno de este primer caso, la situación fue un poco atípica a la cotidiana del país, pero no fue sino hasta el 17 de marzo (18 días después del Primer Caso), con un total de 111 casos confirmados, y a raíz de que la OMS declarara al COVID-19 como una pandemia que se tomaron medidas drásticas de aislamiento.

En lo personal, pienso que la actuación de las autoridades en principio fue prudente. Sin embargo, hemos visto que Ecuador ha sido protagonista de noticias alarmantes a nivel internacional, y sí, en parte es verdad, pero también es cierto que somos un país con gran cantidad de “fake news”, y lamentablemente la política, funcionarios y exfuncionarios pretenden “protagonizar” y politizar la emergencia sanitaria. Es lamentable tener que decirlo, pero somos un país golpeado por gobiernos corruptos, y en situaciones críticas como esta, ciertos líderes pretenden “pescar a río revuelto”.

La situación se tornó sumamente grave en la Ciudad de Guayaquil, y la Provincia del Guayas, en la costa, en donde se concentra el 70% de los casos confirmados del país, que a la fecha ya suman 10,398.

Ecuador se vio muy afectado además por una crisis económica que venía de años atrás, y agravada por la constante disminución del precio del Petróleo. El Gobierno venía revisando y buscando nuevas medidas económicas para tratar de mejorar la economía del país y fue entonces que la Pandemia nos encontró con los “bolsillos vacíos”.

Los datos oficiales han sido cuestionados duramente, sobre todo en el número de fallecidos por la enfermedad y por un creciente número de fallecimientos en la Provincia del Guayas, en donde hubo dificultades para el entierro o cremación de cuerpos, agravados además por las “fake news” que circulan sin control en redes sociales. También hemos visto que el Sistema de Salud del país no estaba preparado para una crisis como la que vivió Guayaquil, y nos preocupa vivirla en otras ciudades con esa intensidad. En mi caso, resido en la ciudad de Quito (La segunda ciudad con mayor número de casos del país: 868)

En el aspecto laboral, a partir del 17 de marzo se suspendieron las jornadas de trabajo presenciales a nivel nacional. Empresas y oficinas que pudieron adaptarse al teletrabajo lo han hecho y pienso que de manera muy positiva. Sin embargo, en mi caso específico, el Sector de la Construcción está sumamente afectado por la suspensión de la jornada laboral, y lo que se pueda hacer bajo la modalidad de teletrabajo es únicamente administrativo. Se prevé que la Construcción tenga planes de reactivación del sector con la implementación de planes piloto, de acuerdo a lo anunciado por las Autoridades del País. 

Es por ello que en mi caso particular he podido realizar trabajos, exposiciones y cursos online sobre metodología BIM, de la que soy un profesional certificado, con la que se podría encontrar una salida y una nueva forma de trabajo que facilite el desarrollo del sector de la construcción con el uso de nueva tecnología. 

Ángel Catalina | Licenciado en Ciencias Económicas | Bruxelas

Ángel Catalina Rubianes

Licenciatura en Ciencias Económicas e Empresariais/Sección Económicas (1998) | UVigo

Traballa na Comisión Europea en Bruxelas

É xa 21 de abril, por tanto xa un mes e medio traballando desde a casa e coa nena na casa sen escola.

A crise da COVID amósanos que a ficción non existe, que o impensable poder suceder e instalarse nas nosas vidas. 

Os seres humanos, polo menos a maioría deles, somos adaptativos e facemos nosa case que calquera rutina por diferente que esta sexa respeito á que estabamos afeitos.

Traballar desde a casa facendo fronte a problemas coa rede, facer reunións cada dous días con colegas por teleconferencia ou axudar á nena cos deberes mentres contestas a un e-mail ou rematas unha simulación macroeconómica nunha folla Excel convértese no máis normal do mundo poucos días despois de non poder sequera imaxinalo.

A vida fóra volveuse aínda máis atípica e irrecoñecible que na casa. Bruxelas, unha cidade ruidosa e até caótica e sempre e chea de xente e de toda clase de vehículos con ou sen motor nun día calquera de semana, fíxo súa o silencio, un delicioso silencio. Aparecen paxaros ou patos en lugares inverosímiles, o ar sítese máis limpo e as bicicletas emerxen como vehículo supremo e domiñante durante esta etapa de confinamento. Si, de confinamento. O Goberno belga decretouno na metade do mes de marzo e prolongouno até o 4 de maio pero subliñando que as saídas á rúa están autorizadas e que mesmo aconsella facer deporte ao ar libre aos cidadáns.

Porén, o rei sol non se quixo perder este momento histórico e loce brillante case que todo os días deixándonos uns agradables e excepcionais vinte graos diarios case a diario. 

Aínda que o número de falecidos por habitante por COVID é dos máis elevados de Europa, o Goberno belga xa anunciou o inicio do desconfinemnto a partir do 4 de maio aínda que de forma gradual. A primeira-ministra anunciará o venres os detalles sobre quen voltará antes e quen máis tarde á antiga "nova normalidade". A Comisión Europea, na que traballo e que ten aos seus 30 000 empregados facendo teletraballo, anunciará o seu plano de transición ao mesmo tempo. Será estraño agora que xa estabamos afeitos a isto e se cadra será descoñecido pero nos habituaremos sexa o que sexa porque somos seres humanos. 

Ye Rodríguez | Licenciada en Tradución e Interpretación | Illa da Réunion

Ye Rodríguez  (Ye Broussolle en Francia)

Licenciada en Tradución e Interpretación Galego-Francés (2006) | UVigo

Vive e traballa como profesora de español nun instituto público na Illa da Réunion (Océano Índico/Francia) desde setembro de 2007

Na Illa da Réunion estamos algo máis protexidos do virus ca en Europa grazas á insularidade e a calor.

Contamos con menos de 400 casos de Coronavirus, dende hai dous días xa non hai ningún caso novo e non contamos con ningunha morte. Como hai poucos casos todos poden recibir unha atención médica de cantidade e de calidade.

O confinamento non é moi difícil xa que temos bo tempo, calor, casa con xardín e piscina privados. Teño un neno de tres anos co que temos que xogar e facer algunhas actividades pero é un tempo precioso que pasamos en familia (o meu home, o meu neno e mais eu). Teño moita sorte de ter unha familia tan marabillosa.

O traballo estame a resultar bastante complicado pero vaise facendo. Son profesora de lingua estranxeira (español) funcionaria do estado francés nun instituto (alumnos de 15 a 18 anos). Dou clases virtuais aos alumnos e poño actividades e videos na plataforma do centro para que os alumnos teñan unha continuidade escolar. Francia decidiu este sistema inda que a Selectividade será avaliada con control continuo e as notas do confinamento non contan. Isto dificulta un pouco a presenza dos alumnos, como xa están aprobados pois non veñen a clase en liña.

As clases virtuais son complicadas porque non todas as conexións son boas, os micros non funcionan sempre e ao alumnado cústalle máis participar, todo é menos espontáneo.

En principio estamos confinados ata o 11 de maio coma todo o territorio francés pero vista a evolución da illa, o estado francés quere facer unha rexión piloto de desconfinamento a partir do 4 de maio, inda que nada está decidido. Dame algo de medo esta decisión, pero haberá que facer o esforzo sempre e cando os aeroportos da illa sigan pechados. 

O desconfinamento como profesora…. Moitas preguntas sen resposta : cantos alumnos na sala? Trinta alumnos nunha sala de 40m2? Que medidas de seguridade adoptar (máscaras, luvas, etc)? Como lavar as mans de 1000 alumnos con só 20 lavabos? A verdade é que me asusta bastante. E que facer do meu neno na escola infantil? Os cativos non saben respectar as regras de hixiene…. 

Este é un momento duro pero o máis importante é a lección que saquemos desta experiencia. A familia e os amigos son moi importantes. A nosa sociedade sen os sistemas públicos non funciona (persoal sanitario, educativo) e os empregos non deben menospreciarse (caixeiro, repoñedor, agricultor) porque grazas a eles todos estamos sobrevivindo a esta crise.

Deica pronto!

Alberto Álvarez | Enxeñeiro de Telecomunicación | Bogotá D.C.

Alberto Alvarez Besada

Enxeñaría de Telecomunicación (1996) | UVigo

Xerente de Tecnoloxía en Santander Consumer Finance

En Colombia, afortunadamente, el impacto de la pandemia es moderado en términos de número de infectados. Quizás tenga que ver con que el primer caso se detectó a comienzos de marzo y solamente se esperó dos semanas para dar inicio a las medidas de confinamiento. Puede haber ayudado también el hecho de que en este país no es raro el uso de la mascarilla, cuando se tiene un catarro o una gripe, para evitar contagiar a otras personas. Yo la he utilizado en alguna de esas situaciones, incluso en casa.

A pesar de que el carácter latino del país me llevó a pensar, inicialmente, que el respeto a estas medidas iba a dejar mucho que desear, la realidad es que en la zona donde vivo se percibe un nivel aceptable de seguimiento. Sin embargo, parece que no sucede lo mismo en las zonas costeras, de clima tropical. Me surge la inquietud de poder comparar este comportamiento con el de España, porque es una de las referencias que tenemos para saber si podemos esperar una evolución similar en el número de infectados, así como la duración de la situación de emergencia.

En el terreno profesional tengo la suerte de poder trabajar desde casa, con algunos inconvenientes producidos por no poder disponer de respuesta de algunas personas de forma rápida. También cuesta un poco acostumbrarse a la necesidad de tener que organizar reuniones para cuestiones que habitualmente se resolvían de forma presencial sin mayores preámbulos. En general, en este aspecto no me parece que haya gran diferencia entre la experiencia que supongo se tiene en España y la que he veo en Colombia.

Silvia Gómez | Dr. Licenciada en Ciencias do Mar | Valparaíso

Silvia Gómez

Licenciatura en Ciencias do Mar (2012) | UVigo

Vive e traballa como Investigadora Postdoc en Valparaíso

Dende o ano 2013 vivo en Chile onde realicei o meu doutoramento en Ciencias da Acuicultura. Agora mesmo os proxectos de investigación nos que estaba traballando están parados, polo que estou escribindo os artigos científicos que teño pendentes.

A situación en Chile non é doada, o país ven dunha revolta social moi forte que comezou en outubro de 2019. Esta situación, que xa viña mantendo a economía dunha forma ralentizada, xurdiu pola profunda desigualdade que existe, a privatización de case todos os sectores básicos e a pouca seguridade social que ten a maioría da poboación. De feito, o día 27 de abril íase realizar un plebiscito para decidir a formulación dunha nova Constitución, que agora se aprazou pola situación actual.

A miña situación é privilexiada, pero Chile é un país cun nivel de desigualdade elevado e onde moita xente traballa “ó día” de maneira informal e sen ningún tipo de contrato. Esa xente segue a saír ás rúas para poder sobrevivir neste tempo de incertidume.

Agora mesmo, as fronteiras atópanse pechadas, e o Goberno decretou o que chamaron “corentena dinámica”, que consiste en que só algúns sectores de Santiago (con máis de 7 millóns de habitantes) e algunhas cidades se atopan en corentena total dende hai 2-3 semanas. O resto de lugares teñen unha “corentena preventiva” ou recomendada. O que si se decretou en todo o país foi o toque de queda nocturno, polo que se debe estar na casa de forma obrigatoria dende as 10pm ata as 5am. Ó parecer, algunhas destas medidas poderían estar funcionando, xa que o aumento dos contaxios está sendo lineal e non exponencial ata o de agora, e os falecementos non superan os 100 casos en total. Tamén pode ser debido a que aquí a media de idade é menor en comparación con Europa.

Dende o 16 de marzo foron suspendidas as clases dende a educación infantil ata a universidade, e a maioría de centros educativos están realizando as súas clases vía virtual. Os lugares públicos como cines, teatros, centros comerciais, bares ou restaurantes tamén están pechados.

Chile é o país de América Latina que máis test está a realizar na súa poboación. De todos os xeitos, o modo de conteo e as estatísticas acerca do virus xeran algunhas dúbidas e o seguemento das persoas contaxiadas non sempre é efectivo. É por isto que o Colexio Médico declarou que o Goberno debía ser máis transparente cos datos e informar de xeito máis veraz á poboación. 

Dentro de todo este panorama, quero destacar que Chile é un país moi solidario, a súa xente está moi acostumada a desastres naturais que afectan a esta zona periodicamente, como terramotos, tsunamis ou erupcións volcánicas. Teñen un sentido da solidariedade e de axuda mutua que eu boto en falta en España. Non me queda dúbida de que sairán desta, e con máis forza para pedir as condicións que estaban a esixir antes do inicio desta pandemia.

Moita forza a tod@s, e ánimo!

Jhan Herrera | MU en Enxeñaría Telemática | Barranquilla

Jhan Herrera Pérez

Mestrado Universitario en Enxeñaría Telemática (2011) | UVigo

Enxeñaría de Software | Universidad del Norte de Barranquilla

Doutoramento en Educación | Universidad de Baixa California (México)

Docente nun colexio público

Soy docente en un colegio público aquí en la ciudad de Barranquilla. Ahora mismo estamos en cuarentena hasta el día 27 de abril, no he salido absolutamente para nada a la calle, en mi casa tenemos a un familiar que se encarga de hacer las compras y al regresar tiene las precauciones del caso para estar bien, espero que esto pronto pase. 

Las clases serán virtuales desde el día 20 de abril hasta el 31 de mayo por lo pronto, será una nueva experiencia ahora estando yo en la otra cara de la moneda, es decir como docente y no como estudiante. 

Mi ciudad se ha venido preparando para lo que será el pico mas alto de la pandemia, espero que nos sigamos cuidando en este tiempo para que cuando esto pase, podamos juntarnos y estemos todos. 

Un saludo gigante.

Ricardo Losada | Dr Licenciado en Química | Aarhus

Ricardo Losada Mateo

Licenciatura en Química (2001) | UVigo

Doutoramento en Enxeñaría Química (2011) | UVigo

Especialista Senior no Danish Technological Institute en Aarhus

No meu caso estamos a vivir esta situación dun xeito bastante especial, xa que nos colleu a pandemia mentres estábamos de baixa de paternidade en Galicia. De un día para outra outro pecháronse as fronteiras e quedamos aquí sen saber con certeza cando poderemos voltar. Os nosos nenos aínda son moi pequenos (3 anos o maior e 7 meses a pequena) así que lles da un pouco igual e a miña muller aínda ten baixa de maternidade ata xullo. No meu caso, tíñame que ter incorporado a mediados de marzo pero o non poder, o centro no que traballo púxome facilidades para que poda seguir teletraballando dende Galicia ata que a situación se normalice e podamos voltar. 

Aínda que lonxe, mantémonos ó tanto da situación en Dinamarca pola prensa, amigos e compañeiros de traballo, e polo que nos chega a situación está, dentro do que cabe, bastante normalizada, nunca se chegou a unha situación que demandase o confinamento que estamos a ter en Galicia. De feito, está previsto que esta semana volten abrir as institucións para nenos entre 0 e 5 anos. No que respecta as empresas, dende que empezou o confinamento estase a priorizar o teletraballo cando é posible. É certo tamén, que nos paises nórdicos o teletraballo está bastante normalizado en calquera circunstancia, non solo en situacións especiais.

Un saúdo a todos e desexando que pronto podamos voltar a normalidade.

Alba Iglesias | Diplomada en Relacións Laborais | Portsmouth

Alba Iglesias Alonso

Diplomatura en Relacións Laborais (2007) | UVigo

No Reino Unido desde 2017, vive en Portsmouth
Traballa como persoal administrativo no Hospital Universitario Southampton General Hospital

No Reino Unido o confinamento comezou o 23 de marzo. Despois dunha estratexia inicial baseada no “contaxio colectivo” (para aqueles que non o saiban, o Primeiro-Ministro Boris Johnson anunciou en primeiro lugar que non tomaría ningunha medida, de forma que a poboación se contaxiaría e así acabar por inmunizarse); para pouco despois mudar esta estratexia e implementar un lockdown semellante a outros países.

A miña experiencia traballando para o NHS

Como consecuencia da crise do Coronavirus, a dirección do Departamento no que eu traballaba, no Hospital Universitario Southampton General Hospital, decidiu suspender temporalmente a actividade de todo o persoal administrativo que se atopaba, coma min, contratado a través da súa ETT (agency workers), a partir do 27 de marzo. Como parte das súas medidas de social distancing.

Días antes xa se comezaba a ver e sentir un ambiente diferente. O noso volume de traballo baixou considerabelmente, xa que un gran número de pacientes cancelaban as súas consultas por medo, aínda que o hospital continuaba a funcionar con “normalidade”. Descoñezo a situación noutros departamentos e unidades.

No meu caso particular, parte do meu traballo desenvolvíase na oficina e parte na recepción, e malia ter contacto cos pacientes nesta última, non contabamos con ningún tipo de protección, máis aló de preguntar aos pacientes se viaxaran fóra do país nas últimas dúas semanas. Non era diferente para o persoal sanitario, xa que estaban a traballar completamente desprotexidos. A percepción era de gran incerteza, caos e falta de comunicación. Para min a tensión era dobre: ao coller o tren e no traballo.

Situación actual

O modelo imposto polo Reino Unido é menos estrito se o comparamos co de España. A principal diferenza é que se permite saír da casa para facer deporte unha vez ó día, limitado a non máis de dúas persoas (excepto cando se trata de persoas que viven xuntas). Sorprende a ausencia de medios de protección entre a xente que traballa de cara ao público.

Diría que na miña zona en xeral a xente está a respectar bastante estas regras malia o bo tempo que caracterizou esta Pascoa. Hai pouca presenza da policía na rúa, aínda que esta ten a autoridade para sancionar a aqueles cidadáns que incumpran as normas.

Tras a alta do Primeiro-Ministro que se está xa a recuperar no seu domicilio, as principais críticas continúan a ser a provisión insuficiente de EPIs entre o sector sanitario así como o ritmo e número de tests que se está a realizar.

A nivel persoal e sen a posibilidade de traballar dende a casa espero a resposta en relación ás axudas anunciadas polo Goberno, que aínda se deben tramitar e implementar, mentres penso cando poderei volver a Galicia e ver á miña familia.

O tempo dirá o Reino Unido se converte no país europeo máis afectado polo Coronavirus ou non, como xa vaticinan algunhas das previsións.

Namentres, un saúdo e moita forza para tod@s!

Javier Caprarelli | MU en Tecnoloxías para a Protección do Patrimonio Cultural Inmoble | Buenos Aires

Javier Caprarelli Rodríguez

Mestrado Universitario en Tecnoloxías para a Protección do Patrimonio Cultural Inmoble (2011) | UVigo

Vive e traballa como Arquitecto en Buenos Aires

Luego de residir varios años en Galicia, entre Cangas de Morrazo y Pontevedra, desde 2013 vivo en Buenos Aires y desarrollé mi emprendimiento de diseño y fabricación de muebles e interiorismo.

Desde que comenzaron las noticias de la epidemia en China, paulatinamente fuimos informándonos del avance del virus y su primer impacto fuerte en Italia y luego en España. Argentina y América del Sur en general, tuvieron una ventaja que algunos gobiernos supieron aprovechar, y fue el retraso en la llegada del virus y las consecuencias que generó en Europa. Por ese motivo, acá se decretó el estado de cuarentena obligatoria nacional el 20 de marzo de manera estricta a pesar de los pocos casos mortales registrados hasta ese momento en el país.

Estas medidas generaron una buena respuesta en materia de salud, con 2250 casos y 95 muertes confirmadas a causa del COVID-19 al día de la fecha. Estos datos con su posible variabilidad a causa de las mediciones, son realmente positivos contando que Argentina cuenta con una urbanización como el Gran Buenos Aires que aglutina a aproximadamente 14 millones de personas y que pudiendo ser un gran foco de contagio, hasta el momento su sistema de salud tiene el 50% de sus camas disponibles.

Al mismo tiempo y lógicamente, estas decisiones de aislamiento también trajeron una incertidumbre enorme respecto de lo económico, más considerando que Argentina es un país con un nivel de pobreza considerable y en el que mucha gente trabaja en una economía sumergida e informal sin muchas alternativas.

Me comunico diariamente con mi familia en Galicia y acostumbramos a contrastar las distintas realidades y a acompañarnos en este momento de incertidumbre, veo el avance de la situación y espero realmente que pueda seguir evolucionando y el dilema entre priorizar lo ecónomico o el cuidado de la salud no perjudique el cuidado de la sociedad con la reactivación de la circulación social.

Actualmente aquí se exceptuaron algunos rubros que pueden empezar las actividades de manera restringida dentro de los cuales se encuentra mi trabajo con la madera, fabricación y diseño de mobiliario, pero todo avanza a paso de hormiga ya que en al actividad cotidiana para lograr procesar y entregar el producto terminado se entrecruzan muchos rubros que están inactivos. La actividad profesional que necesita movilizarse es realmente una incógnita.

Una incógnita que tenemos aquí respecto a esta situación inédita es que  al estar en el hemisferio sur, nos vamos a enfrentar a la pandemia en el comienzo de la etapa más fría del año, con todo lo que ello conlleva y esperamos que la respuesta del sistema de salud sea satisfactoria pero realmente no lo sabemos, más viendo ejemplos de sociedades con más recursos que colapsaron.

Espero que todo vaya mejor, nos recuperemos y fortalezcamos luego de tremenda experiencia.

Alejandra Santiago | Enxeñeira en Informática | Belfast

Alejandra Santiago Veiga

Enxeñaría en Informática (2012) | UVigo

Vive e traballa en Belfast (Norte de Irlanda) desde 2013

Levo traballando en Belfast (Reino Unido) case sete anos. Vin cunha beca Leonardo da Deputación de Ourense e, ante a enorme demanda de enxeñeiros en informática, decidín quedar e probar sorte.

En xeral, en termos laborais no Reino Unido non se pode pedir máis, especialmente no sector IT. O traballador é un ben que costa moito adestrar e aporta beneficios á empresa, non custos, polo que se perde esa inversión cando o traballador decide marchar.

Polo tanto, en tempos da crise do COVID-19, que pensades que pasou no meu ámbito profesional? Protección.

Crearon unha comisión de seguimento da crise dende o momento que o virus foi detectado fóra de China, organizando as múltiples oficinas repartidas por todo o mundo en niveis de perigosidade para os empregados. Dependendo do nivel de perigosidade (Tier 1, 2, 3, 4 grao crecente) as recomendacións íanse revisando cada semana ou segundo saían novos decretos de estado dependendo do país e da OMS. As directrices podían variar: dende tomar todas as precaucións posíbeis antes de entrar na oficina á obrigatoriedade de traballar dende a casa para todo o persoal non esencial. Creáronse protocolos para a petición de material electrónico para traballar na casa e facilitouse un software para conferencias e traballo remoto.

En termos empresariais, lanzáronse ofertas para os clientes para aprazar pagos ou de captación, como ofrecer un período de proba gratis de 3 meses.

No ámbito persoal, cando a crise comezou en España a mediados de marzo tiven que tomar unha decisión bastante complexa: a de marchar á casa e traballar dende alí ou quedar.

Decidín quedar, despois de darlle moitas voltas, por non pór en risco á miña familia, polo que puidese pasar durante a viaxe de volta e porque no momento (e aínda agora) as medidas de confinamento no Reino Unido son menos agresivas que ás de España: traballar dende a casa, saídas imprescindíbeis á farmacia, supermercado e unha forma de exercicio ó dia só ou con xente que viva na mesma vivenda. Polo xeral, a xente é respectuosa coas normas, non visita a familiares e amigos fóra da vivenda e garda moito as distancias de seguridade tanto na rúa coma nos espazos pechados.

María Perujo | MU en Libro Ilustrado e Animación Audiovisual | Ciudad de México

María Perujo Lavín

Mestrado Universitario en Libro Ilustrado e Animación Audiovisual (2015) | UVigo

Profesora de Artes Plásticas, deseñadora e ilustradora independente/freelance

Hace poco menos de un año mi esposo y yo volvimos de Canadá. Una escuela en la Ciudad de México (CDMX) me ofreció ser profesora de Dibujo y Escultura en bachillerato; aparte, Vancouver no nos enamoró para quedarnos. A pesar de que nos costó tomar la decisión de volver por la situación actual de México, casa siempre es casa y uno se acomoda porque sabe cómo funciona. Vivíamos en casa de mi mamá y el 1º de marzo nos mudamos a un departamento provisional (con pocas cosas), mientras nos entregan en el que planeamos vivir unos buenos años. Casualmente, en esas fechas se dieron los primeros casos de COVID-19 en México y la distancia que buscábamos al salirnos de casa de mi madre ha sido enorme y forzada.

Desde agosto doy clases dos días a la semana y los otros me dedico a ilustrar y diseñar  como independiente. Días antes del encierro, llegó a casa "La inesperada amiga de Carlos", libro que pasé ilustrando todas las navidades y ahora me acompaña. Profesionalmente no he parado; las clases siguen a distancia y las entregas tienen fecha; por lo tanto, económicamente mi situación no ha cambiado mucho.

Ha sido un golpe muy fuerte trasladar las clases del aula a una computadora. El año pasado descubrí el placer que me da enseñar a jóvenes que están en una etapa de curiosidades, preocupaciones y hallazgos, pero en marzo de 2020 tuvimos que dejar de convivir y trasladar una clase práctica llena de emociones a una pantalla. Uno pensaría que los “millennials” la tenemos más fácil, sobre todo yo que siempre he sido freelance, pero este proceso ha sido difícil. Pienso en lo duro que debe ser, como adolescente, no poder pasar tiempo en la escuela, no ver a tus cuates, a tus amantes, no poder jugar en el recreo, no poder salir de fiesta ni portarte “mal,” estar solamente con quienes están encerrados contigo. Me envuelve esa desesperación porque a mí, de 31, que llevo una vida más calmada, que mis batallas y alegrías son otras, que me considero lo más libre que puedo ser dentro y fuera de casa, me está costando. Tengo ganas de salir a correr, a gritar y a abrazar. De poder bailar rodeada de gente, de tener un salón lleno de personas creciendo conmigo.

También canto en el Mariachi Charanda, formado por pura familia. En una semana sería la presentación del nuevo disco, el cual llegaría el 15. Ni una ni la otra han podido ser. La tocada se pospuso a junio. La incertidumbre nos cala y simplemente deseamos que sí sea ese día, que podamos celebrar en tribu la libertad y la vida, el estar juntos inmersos en la música, otra vez.

Aquí tengo mi computadora y mi tableta para seguir trabajando y creando, pero me faltan libretas, lápices y pinturas que dejé antes de venir. Me falta llorar con mamá. Me falta cantar con papá. Me falta abrazar a mi sobrino y chismear con mi hermana. Me falta creer que puedo ver a mis amigos y amigas, aunque los procure poco. Me falta el tacto, la energía y el calor de la gente.

Rocío Álvarez | Diplomada en Enfermaría | Santa Maria da Feira

Rocío Alvarez López

Diplomatura en Enfermaría (1998) | UVigo

Especialista en Enfermaria Pediátrica (2016) DGPU

Enfermeira en UCI Neonatal en Hospital São Sebastião, Centro Hospitalar Entre Douro e Vouga, Santa Maria da Feira

Aquí donde resido a partir del día 11 de marzo empezó a hablarse de cerrar las escuelas de forma oficial a partir del día 16 pero lo cierto es que los niños dejaron de ir por iniciativa/miedo de los padres a partir del día 12 de marzo. A eso le siguió el cierre de todo el comercio y restauración, quedando tan sólo abiertos los servicios esenciales. Esta zona está muy próxima de Ovar, que resultó ser un gran foco de COVID-19. De hecho, en el Hospital el primer caso positivo fue, el día 11 de marzo, una adolescente de 17 años de Ovar que acudía aquí a la escuela. Como primer caso fue transferida para Porto, Hospital São João, que concentró la mayor parte de los casos en un inicio. A partir de ahí comenzaron las cuarentenas preventivas asintomáticas que después se vió que resultaban inviables, pasando a quedar en cuarentena únicamente aquellas personas que manifestasen sintomatología.

A día de hoy,11 de abril, ya se han establecido todos los protocolos necesarios, existe una UCI que atiende exclusivamente COVID-19, en la REA de quirófano se atienden los pacientes que normalmente estarían en la UCI y en urgencias existen bien definidos los circuitos para atender COVID-19. De momento no hay ningún servicio colapsado ni con falta de ventiladores o material aunque el material está muy resguardado para evitar cualquier desperdicio innecesario.

Santa Mª da Feira a día de hoy ocupa el puesto número 12 del país en número de casos confirmados infectados por coronavirus. Y está rodeada de ayuntamientos que ocupan los primeros puestos, como Porto, Gaia, Maia, Matosinhos, Gondomar, Ovar…

Ha habido muchas muestras de solidaridad con el Hospital y el personal sanitario. Algunos supermercados tienen horario de abertura exclusivo para  nosotros, muchas empresas traen comida o material tipo protección ocular o máscaras.

En los supermercados no ha habido falta de productos ni desabastecimiento.  Por las calles no hay casi nadie, las carreteras están prácticamente vacías pero no se impide el paseo sanitario con los niños por los alrededores de casa y se ve gente corriendo por las calles aunque muy poca y a diferentes horas. En casa los niños una vez acabadas las vacaciones de semana santa van a tener clases por la Televisión, Teleescola. Y durante el mes de marzo los profesores fueron mandando fichas para hacer en casa con la ayuda de los padres. También hay mucha gente teletrabajando. Lo de salir a los balcones a aplaudir aquí no se está haciendo. 

Víctor Gómez | MU en Contaminación Industrial | Amazonas

Víctor Gómez

Mestrado Universitario en Contaminación Industrial: Avaliación, Prevención e Control (2015) | UVigo

Doutorando en Ciencias para o Desenvolvimento Sustentable na UNTRM de Amazonas

El primer caso de COVID-19 en el Perú fue detectado el 6 de marzo, se trataba de una persona que regresaba al Perú luego de sus vacaciones por Europa.  El Presidente lo confirmaba en una conferencia de prensa, quizá en ese entonces muchos (incluido yo) no se imaginaban lo que realmente esto iba a significar, a pesar de conocer las noticias sobre lo que ocurría en otros países, principalmente China, Italia y España.  El gobierno conocedor de que el sistema de salud tenía muchas deficiencias y consciente de que, si no se adoptaban medidas para frenar el contagio del virus, simplemente esto iba a colapsar; el 11 de marzo mediante D.S. N° 008-2020-SA se declaraba en Emergencia Sanitaria a nivel nacional por el plazo de noventa (90) días calendario y dictaba medidas de prevención y control del COVID-19.  Una de las primeras medidas fue el suspender el inicio del periodo académico para todos los niveles, además de reuniones o eventos que puedan congregar más de 300 personas. 

Ante el avance de contagios el Gobierno mediante Decreto Supremo Nº 044-2020-PCM declaró el Estado de Emergencia Nacional, por el plazo de quince (15) días calendario, y dispuso el aislamiento social obligatorio (cuarentena), solo teniendo acceso a los bienes y servicios esenciales. Sin embargo, cada vez las medidas se han hecho más restrictivas, esto debido a la aparición de mayor cantidad de casos y al caso omiso a las disposiciones de cierta parte de la población. Así por ejemplo se ha decretado los “toque de queda” desde las 8 pm a 4 am; hoy 10 de abril esto ya es de 6 pm a 4 am y en algunas regiones con mayor cantidad de infectados y mayor desobediencia a las restricciones desde las 4 pm a 4 am. De acuerdo al paso de los días y la complicación de la situación, la “cuarentena” se fue ampliando, en un principio hasta el 12 abril; sin embargo, ayer (9 de abril) se amplío nuevamente hasta el 26 de abril (al menos por ahora).  La situación actual es complicada sobre todo para la población vulnerable que económicamente no puede costear estas semanas debido a que viven del “día a día”, esto a pesar que el gobierno ha adoptado ciertas medidas como bonos económicos y canastas de alimentos, pero muchas veces esto no llega a los que realmente lo necesitan.  Esto parece que se va a complicar mucho más ya que según los especialistas y el mismo gobierno se vienen las semanas más difíciles.  A día de hoy según fuentes oficiales los casos se han incrementando a 5256 y se tienen 138 fallecidos.  Seguramente no es nada comparado con la realidad de España, pero como se dice lo peor aún está por venir.

En lo personal estoy siguiendo un programa de doctorado en la región Amazonas, cuyas actividades también se suspendieron, ahora estoy cumpliendo responsablemente las disposiciones establecidas junto a mi esposa e hijo, con la esperanza de que pronto la situación mejore para todos los países.  

¡¡ÁNIMO MUNDO!!

José Couceiro | Enxeñeiro Técnico Forestal | Skellefteå

José Couceiro

Enxeñaría Técnica Forestal, especialidade en Industrias Forestais (2008) | UVigo

Enxeñaría Mecánica en Tecnoloxía da Madeira na Universidade Tecnolóxica de Luleå/Luleå Tekniska Universitet

Associate Senior Lecturer no Departamento de Engineering Sciences and Mathematics na Luleå University of Technology in Skellefteå

O primeiro caso de COVID-19 no país foi unha persoa que chegou directamente dende Wuhan (China) o 31 de xaneiro, pero o primeiro contaxio no país non se rexistrou ata o 6 de marzo. A día 9 de abril o número de casos positivos confirmados dende aquela son 8419, o número de persoas que precisaron coidados intensivos é 678 e o número de persoas falecidas é 687.

Como posiblemente sabedes, Suecia está a tomar un enfoque relativamente suave ante a pandemia, tendo como obxectivo que a enfermidade se estenda lentamente entre as persoas que non son grupo de risco mentres que se tenta illar a quen si o son, para así conseguir inmunidade de grupo. Non se están producindo grandes restricións polo de agora e o virus estase a estender polo país con bastante axuste aos modelos estatisticos da Axencia Sueca de Saúde (Folkhälsomyndigheten). As únicas restriccións agora mesmo en vigor son:

-  Prohibidas xuntanzas de máis de 50 persoas

-  Prohibidas visitas ás residencias de maiores

-  Ensinanza a distancia para institutos e universidades

-  Prohibidos os buffés de comida

O resto de medidas que se están tomando son recomendacións, como a de traballar dende a casa tanto como sexa posible, non viaxar polo país e suprimir todo contacto social cando se teña o máis minimo sintoma. Para facilitar este último punto, o goberno suspendeu o día de carencia que existe cando un traballador se ausenta por doenza. Durante a crise modificouse o número máximo de días de baixa que un traballador pode coller sen certificado médico para que pasasen de 7 a 21 días.

A nivel profesional a universidade ínstanos a traballar dende a casa na medida do posible, e a seguir as recomendacións de Folkhälsomyndigheten. As clases presenciais están suspendidas, a educación estase a facer online, incluídos os exames. Isto retrasou o calendario académico aproximadamente unha semana. Segue sendo posible acceder ás nosas oficinas e laboratorios, pero a presenza de traballadores nas instalacións da universidade reduciuse moito, tal vez un 80 pou 90 %. Nas últimas tres semanas eu despraceime ao campus catro veces para traballar en laboratorio.

A nivel persoal, ao non haber restricións, as molestias son poucas comparadas coa situación en Galicia. Penso que a poboación está a cumprir as recomendacións relativamente ben, e as medidas están a ter efecto, como reflexan os datos de, por exemplo, a expansión dos calicivirus causantes de gastroenteirite e que debería estar agora mesmo no pico anual e sen embargo caeu en picado. A vida social tamén se reduciu moito. Non se produciron situacións de desabastecemento de ningún tipo, pero si se fixeron moitos ERTES, sendo o máis sonado o da aeroliña SAS. A ausencia de clientes en tendas e restaurantes está a deixar algúns pequenos negocios en situación case que de quebra.

Espero que esta situación que estades a sufrir moito máis vos aí remate o antes posible. Moitos ánimos!

Mar Vicente | Licenciada en Belas Artes | Viena

Mar Vicente

Licenciatura en Belas Artes (2004) | UVigo

Vive en Austria desde 2008 e traballa como artista plástica

En xaneiro do 2018 mudeime co meu marido a Shkodra-Albania, xa que alí comezou a impartir clases nun instituto austríaco, polo que trasladei o meu estudo de Viena a Shkodra. 

O 9 de marzo o ministerio albanés suspendeu as clases repentinamente por motivo do COVID-19, daquela por dúas semanas. Vendo o que xa estaba a suceder na veciña Italia, e razóns como que en Albania, e particularmente en Shkodra, o sistema sanitario é prácticamente inexistente pola falta de medios, etc, etc e que, en xeral, o sistema albanés ten outras maneiras de actuar ó que vamos denominar Unión Europea; decidimos coller o coche e marchar para Austria antes de que pecharan fronteiras (ademais tendo a referencia de China vimos con claridade que a situación ía a durar máis desas dúas semanas) 

Dadas as circunstancias profesionais, digamos nómadas, nós non temos un domicilio propio en Austria e cando mudamos a Albania rexistrámonos no domicilio dos meus sogros. 

O día 10 chegamos a Austria, non queríamos correr ningún risco (tíñamos moitos motivos que estenderían demasiado esta crónica) e decidimos “illarnos” pra evitar contacto coa familia e alugamos un apartamento nun pobo próximo. Dende entón levamos máis ou menos confinados.

Mentras tanto en Albania comeza o caos, a presenza militar nas rúas e restrinxen ó máximo todo tipo de movemento. A partir do día 13 ou 14 (non recordo ben) está prohibido usar o coche, comezan a pechar as fronteiras, voos, etc, etc

En Austria pecháronse as escolas e estableceuse o estado de alerta o luns seguinte (día 16) como en España, aínda que aquí está permitido saír a pasear, ir ó bosque, facer deporte, etc. Os casos de COVID-19 concéntranse no Tirol, a zona estivo en completa corentena e alí non se permitiu saír da casa (excepto pra comprar) ata onte. Foron aparecendo máis e máis casos con maior intensidade en zonas urbanas como por exemplo Viena, pero sen causar (de momento) o colapso sanitario. 

A miña situación profesional nestes momentos está bastante parada, a expo individual de maio anulouse e a colectiva de xuño tamén. Teño dúas máis programadas en setembro e decembro que seguramente se adiarán. Polas particulares circunstacias non podo producir-materializar a obra que tiña en plan, aínda que si proxectar e cavilar. Dalgunha maneira safo momentaneamente cos ingresos dos últimos meses que foron bastante frutíferos, pero non hai ingresos á vista do que queda de ano; produción tampouco, polo que as poucas posibilidades de venda esténdense moito máis alá dun posible fin da crise.  

Outra vantaxe que de momento me permite “respirar” bastante é que afortunadamente en Austria existe un “plan de artistas autónomos” (ó que estou inscrita), específico ó ámbito artístico e que subvenciona, por completo ou en parte, a taxa mensal de autónomos. Sempre e cando esteas na franxa dun mínimo e un máximo de ganancias e acorde ós ingresos do ano anterior. A estes fondos da KSVF  pódese recorrer tamén no caso de emerxencia económica, o mesmo pódese solicitar ó ministerio de cultura austríaco e algunhas asociacións de artistas que teñen fondos específicos para urxencias económicas extremas reais, ós que se ten acceso de inmediato. Para a crise do COVID-19 desenvolveuse tamén un plan de axudas por parte de asociacións artísticas e da KSVF.

Nestes momentos o goberno austríaco comunicou a intención de ir abrindo algún comercio máis e informa que cara ó verán posiblemente se poda viaxar dentro do país. 

Mentres tanto en Albania escasea a información, non se pode saír baixo nengún concepto, só se pode saír unha hora á semana e unha persoa de cada casa (á que se lle dá un permiso, que controlan na rúa cando te atopan). O COVID-19 tamén está presente, pero descoñecemos as dimensións. Temos que ter en conta que nun país sen medios non se poden facer test e, polo tanto, “non” hai infectados. 

Como artista sempre vivín ó día ou no curto prazo e dalgunha maneira ou doutra un vai “adiante”. Penso que pasarán uns cantos meses ata que poda aceder á miña casa e ó meu estudo. Tento manterme estable porque agora mesmo é o máis saudable.

Tamén son consciente de que a miña situación profesional en Austria é, tanto en xeral como  particularmente agora, máis favorable da que tería residindo en España.

Paula Rivas | Dra. e Licenciada en Bioloxía | Praga

Paula Rivas 

Licenciatura en Bioloxía (2009) | UVigo

Doutora en Neurociencias (2016) | UVigo

Postdoc no Instituto de Medicina Experimental (CAS) en Praga

Na República Checa actualmente temos uns 5000 infectados por coronavirus e case una ducia de mortes, co cal a cifra está bastante ben, en comparación con outros países europeos, sobre todo e por desgraza con España. As medidas de contención e hixiene tomáronse bastante axiña o que axudou a non propagar o virus moi rápido e a que os hospitais o poidan soportar bastante ben. De feito agora, nos hospitais checos se están acollendo enfermos provenientes doutros países.

Como en moitos países europeos, as tendas están pechadas, tamén os restaurantes e cafeterías, negocios...coa diferenza de que aquí permítennos camiñar pola rúa sen preguntarnos a onde imos e tamén podemos facer deporte ou camiñar polos parques e pola natureza, así que estes días que fai bo tempo hai bastante xente na rúa. Con diferenza a España, aquí é obrigatorio o uso de mascarilla na rúa, no transporte e en sitios públicos. De feito, estes días estendeuse de forma viral un video do goberno checo que incentiva o uso da mascarilla incluso máis alá das fronteiras checas, sen embargo non está moi claro a relación do uso da mascarilla co relativamente pouco número de infectados aquí. Pero a verdade é que a xente respeta moito esa norma e toda a xente leva a mascarilla e mantén unha distancia prudente.

O goberno checo vai comezar os próximos días a levantar algunha prohibición e ver así como avanza a cousa. A min persoalmente paréceme moi precipitado. A verdade é que aquí lévase bastante ben a cuarentena debido a que se pode saír un pouco á rúa, aínda que non é recomendable. Persoalmente eu vou traballar todos os días ó laboratorio porque non me topo con moita xente de camiño, e os laboratorios son bastante seguros, en comparación con, por exemplo, os supermercados onde se xunta máis xente, aínda que non chegamos os niveis de España fai algunhas semanas.

Con todo isto, esperemos que esta situación finalice o antes e o mellor posible. E que as consecuencias económicas, sociais e psicolóxicas non sexan moi acusadas. Moito ánimo a todos!

Carlos Cernadas | Dr. Diplomado en Relacións Laborais | Belém

Carlos Cernadas Carrera

Diplomado en Relacións Laborais (1996) | UVigo

Máster en Lingüística e suas Aplicacións (2011) | UVigo

Doutor en Lingüística e suas Aplicacións (2014) | UVigo

Vive en Belém (Amazonia brasileira) e é Profesor Titular da Universidade Federal do Pará (UFPA)

En Brasil, a pandemia está marcada por unha preocupante tripla crise (sanitaria, económica e política). A posición oficial do Goberno está fragmentada: mentres o Presidente e algúns ministros insisten en desaconsellar o illamento, o Vicepresidente, os outros ministros e a cúpula militar defende a necesidade de tomar medidas para limitar o contacto social. Este conflito leva á inacción do Goberno central. Por iso, os gobernadores e os alcaldes están a adoptar, nos seus ámbitos de xestión, as medidas necesarias para limitar o movemento das persoas.

Na miña opinión, hai tres circunstancias que van marcar a intensidade da pandemia en Brasil: a concentración da poboación en favelas con condicións de salubridade precarias, a falta de formación de gran parte da poboación, o que a fai máis vulnerable aos bulos, e o papel da poderosa igrexa evangélica brasileira, que apoia ao presidente e que desaconsella o illamento. Tamén é reseñable que grupos de empresarios organizáronse e presionan para impedir as medidas de illamento, manifestándose nas rúas.

Na cidade na que vivo, Belém, aínda que a situación é menos preocupante polo momento, a maioría de establecementos comerciais están pechados. Con todo, moitas persoas non están concienciadas da gravidade da situación e seguen frecuentando os parques e realizando reunións e celebracións. Tamén quero destacar que xa se produciron os primeiros contaxios nas aldeas indíxenas da rexión, o que é preocupante, pois xeralmente atópanse moi distantes dos núcleos de poboación onde poden recibir asistencia sanitaria.

No meu caso particular, a universidade na que traballo suspendeu as actividades o 15 de marzo por tempo indeterminado. Nun primeiro momento comezamos a dar clase a distancia, pero debido a que un significativo número de alumnos non ten acceso a internet pola súa situación económica, a Institución decidiu paralizar as clases. Persoalmente, estou preocupado pola situación post-pandemia, pois o goberno xa estaba a executar unha dura política de austeridade con conxelacións salariais e recortes de gastos públicos, principalmente en educación e sanidade. Ademais, o poder adquisitivo dos brasileiros vén caendo mes a mes e o real xa se depreciou un 30% en 2020.

Manuel Gesto | Dr. Licenciado en Ciencias do Mar | Hjørring

Manuel Gesto Rodríguez

Licenciatura en Ciencias do Mar (2002) | UVigo

Doutor en Bioloxía Mariña e Acuicultura | UVigo

Vive en Hjørring (norte de Dinamarca) e traballa como Investigador na Universidade Técnica de Dinamarca (DTU)

A pandemia parece estar relativamente ben controlada por aquí. O goberno dinamarqués reaxiu bastante rápido e pecharon todas as institucións educativas hai case catro semanas. Despois pecharon tamén bares e restaurantes, centros comerciais e actividades que requiren contacto cercano, como perruquerías, etc. Sen embargo, ainda que hai medidas de confinamento para personas testadas positivas ou que tiveron contacto con elas, o resto da poboación non está confinada. O goberno só estabeleceu unha serie de recomendacións para o distanciamento social que, en xeral, son seguidas de xeito estrito por case todos os cidadáns.

Coma resultado das medidas, o número de víctimas mortais é relativamente baixo (187 ata hoxe, 7 de abril) e o número actual de ingresados nos hospitais leva xa varios días a diminuir. Tanto, que onte mesmo a primeira ministra confirmou os plans para comezar a volta á normalidade a partir do 15  de abril. Entre as primeiras medidas está, por exemplo, a reapertura das institucións educativas para cativos, xardíns de infancia e demais. O goberno estima que os hospitais están ben preparados para afrontar un posible repunte nas infeccións.

A nivel persoal, levamos varias semanas traballando desde casa sen grandes problemas. O máis difícil foi o paso da docencia presencial á telemática, pero tanto os profesores como alumnos tiveron unha adaptación soprendentemente rápida. Tamén faise difícil ver o que pasa en España estando tan lonxe…

En fin, un forte saúdo desde Dinamarca é ánimo!

María de las Nieves Domínguez | Licenciada en Economía | Ontario

Maria de las Nieves Dominguez-Gonzalez

Licenciada en Economía (2002) | UVigo

Aquí, en la provincia de Ontario, Canadá, la situación no es muy diferente de como está en otros países del mundo. Si bien es cierto que el número tanto de infectados como de fallecidos no es tan elevado como en España, sí tenemos numerosos casos. 

Las medidas de confinamiento voluntario se empezaron a tomar hace algo más de tres semanas, se recomendó a todas las empresas que pudieran que se trabajara desde casa y se han ido cerrando a lo largo de estas semanas todas aquellas actividades que no son básicas. Con estas medidas tempranas, y según los datos e informes del gobierno tanto federal como provincial, estamos consiguiendo, de momento, que la curva no sea muy inclinada y que si Dios quiere podamos aplanar la curva. Aunque se prevé que la situación vírica pueda estar por alrededor de 18 meses.

En mi caso particular yo no estoy trabajando para poder atender a mis dos hijos, dado que los colegios también han cerrado y hemos pasado a educación online, pero para la cual, en el caso de mi hijo pequeño con autismo, necesita asistencia.

Desde Canadá mando mi más sincero apoyo a todos los profesionales en nuestro país que se están dejando la vida para asistir y salvar la vida del resto. Esperemos que todo esto pase lo más rápido y de la mejor manera posible.

Miguel Ángel Varela | Enxeñeiro Industrial | Bruxelas

Miguel Ángel Varela Sánchez

Enxeñaría Industrial, especialidade en Automática e Electrónica (1994) | UVigo

Traballa na Directorate-General International Cooperation and Development da Comisión Europea en Bruxelas 

A situación, mais aló do xa coñecido e publicado na prensa nacional Le Soir e La Libre Belgique (confinamento decretado un día antes que en España pero sen o peche da actividade económica non esencial) é menos alarmante que en España. O problema é que as condicións do confinamento non son estritas, e os belgas (e especialmente a xente que vive en Bruxelas, que é moi diversa) están saíndo a pasear de forma multitudinaria. Veremos cual é o impacto disto na evolución da situación.

O Sistema de saúde local é excelente e a ocupación dos hospitais aínda está moi lonxe de chegar a ser crítica. Porén, a falta de EPIs e outro material específico é unha gran preocupación dende o primeiro día. Unha mostra máis da gravísima falta de previsión dos estados membros da UE neste -como noutros- aspectos.

Algo que contrasta moito co caso español -máis certamente non só estes días, senón de forma xeral- é a forma na que os responsables políticos se someten ás preguntas dos xornalistas. Aquí é impensable que a equipa de comunicación de alguén vaia filtrar as cuestións que os xornalistas, e mesmo os cidadáns, queiran facer. A transparencia é total.

Outra característica do sistema político belga que ofrece material de estudo especialmente interesante para España é o seu dislocado grao de descentralización. Cando o Ministerio de Saúde ten que tomar unha decisión vése na obriga de convocar a sete ministros de saúde mais!!! Sí, sete. Parece unha broma, mais as competencias de saúde están dispersas entre oito entidades administrativas (federal, rexional, federacións de rexións, comunidades lingüísticas, comunas...). Un disparate descomunal que responde ás continuas cesións de soberania resultado das loitas pola independencia dos flamengos, basicamente. Un estado disfuncional que xa amosou todas as suas carencias con ocasión do atentado terrorista de hai catro anos. Estes graves problemas derivados do vaciado do nivel federal do estado son equivalentes aos existentes en España debido á configuración do estado autonómico. Nunha situación como a que nos toca vivir faise patente en todas as súas dimensións o absurdo do sistema político que nos dimos os españois.

Pensar nunha UE poderosa, dotada de mecanismos de resposta europeos fronte a emerxencias deste tipo é un exercicio de funanbulismo da fantasia. O nativismo e a falta de visión estratéxica dos cidadáns, impulsados polo populismo e estulticia dalgúns dos líderes politicos conducirán a Europa á irrelevancia e aos seus pobos a repetir os erros do pasado.

Persoalmente, o confinamento resulta ser unha situación moi agradable. Podo teletraballar, a familia está comigo e xuntos podemos disfrutar da chegada da primavera desde a nosa terraza orientada ó sur, nun barrio privilexiado de Bruxelas que nos ofrece todo o que precisamos nun radio de 100 metros.

Robin Covelo | Enxeñaría de Minas | Dublín

Robin Covelo Otero

Enxeñaría de Minas (2015) | UVigo

Vive e traballa en Dublín desde 2015

Enxeñeiro Eléctrico en Mainstream Renewable Power 

A resposta de Irlanda ante a ameaza do SARS-CoV-2 foi relativamente rápida, o cal é un alivio xa que o sistema sanitario non é o máis potente, cunha sanidade altamente privatizada. Afortunadamente, o número de afectados conseguiu manterse polo momento por debaixo das previsións iniciais, aínda que a curva de contaxios aínda segue medrando.

A primeira decisión do goberno foi a cancelación das celebracións e desfiles de San Patricio, a festividade nacional. Posteriormente decretouse o peche de garderías, escolas e universidades, recomendouse o teletraballo e introducíronse medidas de distanciamento social nos lugares públicos. Estas medidas estendéronse días despois ao peche dos pubs, xusto antes de San Patricio.

Na miña empresa, a actuación foi rápida e decidida. Coincidindo coa recomendación inicial do goberno o 12 de marzo, o teletraballo foi decretado para todos os empregados. No meu caso, xa viña realizando teletraballo ocasionalmente con anterioridade, polo que a adaptación non me supuxo ningún problema. Ademais de proporcionarnos o material necesario, dende a empresa tamén se veñen realizando pequenas xuntanzas virtuais para axudar a manter o contacto.

No plano persoal, coincidindo co comezo do teletraballo decidín voluntariamente limitar as miñas actividades fóra da casa, saíndo só ao supermercado e pouco máis. Pareceume o xeito máis sensato de actuar, sabedeiro como era da situación en España, nun estadio moito máis avanzado.

Ao meu redor, a situación era de falsa normalidade: a maioría da xente tentaba manter a súa vida cotiá, quizais sen ser conscientes aínda, ou quizais sen querer ver, que as medidas mais fortes acabarían por chegar. Namentres, eu seguía con desacougo e impotencia a situación no meu fogar, onde a miña familia e os meus amigos estaban confinados e os contaxios e as mortes aumentaban de xeito vertixinoso. O contraste entre ambas sensacións foi doloroso. Nunca antes notara tanto a distancia da emigración coma ata agora.

Ao cabo duns días, ante as previsións da evolución da pandemia e a inminente cancelación do tráfico aéreo, tomei co beneplácito da empresa a decisión de voltar a Galicia para pasar esta difícil situación na casa.

Tras cumprir dúas semanas de auto-illamento preventivo, ao fin volvín poder reunirme coa miña familia, e continúo traballo dende aquí mentres sigo o devir dos acontecementos en ambos lugares, agardando para voltar a Irlanda, onde no entanto se decretou o confinamento da poboación, coa excepción de pequenas saídas para exercitarse.

Unha aperta e moita forza compañeiros/as, onde queira que esteades, sairemos desta!

Manuel Montes | Enxeñeiro Técnico Industrial | Farsund

Manuel Montes Martín-Mateos

Enxeñaría Técnica Industrial, especialidade en Electrónica Industrial (2010) | UVigo

Mestrado Universitario en Mecatrónica (2013) | UVigo

Mestrado Universitario en Prevención de Riscos Laborais (2011) | UVigo

Vive en Farsund (Noruega) desde 2018

Traballa como Automation Engineer en Aludyne Norway

Escribo dende un pequeno pobo costeiro no sur de Noruega chamado Farsund, onde nestes días 3200 habitantes tentamos facer vida normal preto do mar.

Hai 4.699 casos positivos no país no momento de escribir este texto, con 40 casos xa confirmados falecidos para unha poboación total de 5,3 millóns de persoas. As medidas contra o COVID-19 son de confinamento nos domicilios para os afectados, pero ao contrario que en España, as persoas sas poden ir onde queiran se seguen unhas normas de distanciamento social. Esta situación continuará, polo que sabemos, ata despois da Semana Santa. O sistema sanitario desbordou nas  primeiras semanas e Noruega mantívose cunha das proporcións mais altas de contaxio no mundo, especialmente en Oslo, pero agora a situación estabilizouse tras tomar estas medidas.

En Noruega, país tradicionalmente de agricultores e pescadores, hai un concepto practicado por toda a xente chamado "Dugnad". É unha forma de traballo comunitario colectivo no que a xente axuda aos demais con grandes tarefas, como recoller a colleita, ou construír un tellado e, como resultado, saben que sempre poden pedir axuda á comunidade cando o precisen. 

A maneira en que estamos levando esta etapa de crise e illamento é coma se fose un Dugnad pero a nivel nacional, polo que hai un sentimento de responsabilidade social e espírito comunitario bastante profundo e que aínda nos permite, se non estás en corentena, que poidamos saír á rúa, ir a pasear á praia, facer sendeirismo e demais actividades fóra da casa, se o tempo noruegués o permite, sempre con precaución e en grupos pequenos.

As escolas e universidades permanecen pechadas, a maioría dos bares e restaurantes non teñen permiso para abrir a non ser que poidan garantir o distanciamento social e moitos outros negocios, coma os perruqueiros, víronse forzados a pechar as súas portas.  Os supermercados aínda están abertos e provennos de guantes, auga e xabón, ou líquido antibacterial gratis ao entrar para facer a compra máis tranquilos.

As viaxes aéreas en Noruega e en toda Europa están sendo interrompidas e as fronteiras están esencialmente pechadas. Tamén, calquera persoa que viaxase ao estranxeiro nos últimos días terá que afrontar unha corentena obrigatoria de catorce días. Dous amigos meus, tamén titulados na Universidade de Vigo, tiñan planeado vir a visitarme en Semana Santa e o seu voo foi cancelado. Eu mesmo tiña una viaxe planeada nestes días para visitar á miña familia en Vigo, pero agora é imposible viaxar.

A maioría de empresas, incluídas as de petróleo, fixeron un ERTE de practicamente todo o persoal. Na miña, dedicada a automoción, xa algunhas semanas atrás puidemos comezar a ver como a xente deixaba de acudir a traballar respectando as normas de confinamento, pero a baixada de produción en China, onde temos varios clientes, fixo que ó final pechásemos temporalmente nós tamén.  De todas formas, o estado está a axudar moito cos pagos dos salarios e a maioría da xente recibiremos o 100% da nómina durante varias semanas.

Así que, por agora, os non afectados polo virus temos a sorte de poder facer vida case normal, dentro e fóra da casa, con precaución e esperando que isto termine pronto e afecte ao menor número de familias posible. 

Unha aperta moi forte!

Juan Álvarez | Enxeñeiro Técnico en Informática de Xestión | Toquio

Juan Álvarez González

Enxeñaría Técnica en Informática de Xestión (2007) | UVigo

Vive en Toquio desde 2017

Traballa como Solution Architect en MediaKind Global

A situación do país a día de hoxe non é mala. Hai aproximadamente uns 2000 casos contabilizados, pero nos últimos días houbo un reponte nos mesmos debido ás festas dos cereixos en flor (unha das tradicións máis importantes en Xapón que xunta milleiros de persoas cada ano por estas datas).

En Xapón non hai medidas estritas de cuarentena, só hai recomendacións por parte do goberno. En febreiro, tivemos en Yokohama un barco ancorado con moitos casos e aínda non habendo casos en terra, xa se suxeriu que a xente non collera o tren en hora punta e que traballaran remotamente na medida do posible.

Na miña empresa o traballo en remoto está completamente asumido fai tempo, e xa todos podemos traballar desde casa sen ningún problema. Persoalmente, procuro saír de casa só para comprar e pouco máis.

Sen embargo, moita xente continúa traballando na oficina e a realidade é que se poden ver os trens cheos na mañá. Non hai ningunha restrición para bares e restaurantes polo que a maioría seguen abertos.

A situación parece estar cambiando nos últimos días debido ao reponte de casos, e o goberno xa fechou os parques para evitar aglomeracións de xente que quer ir mirar os cereixos ademais de que algunhas cadeas de restaurantes están comezando a fechar as portas. Polo de agora non hai desabastecemento nos supermercados máis que o papel hixiénico e as máscaras. Nos últimos días parece que outros alimentos como a pasta ou a carne desaparece rápido dos supermercados e non é mala idea ir a supermercado pola mañá.

A próxima semana vai ser crítica, xa que levamos varios días con un novo máximo de contaxiados e hai posibilidades de que as cifras se descontrolen.

Sonia Bellón | Licenciada en CC e Tecnoloxía dos Alimentos | Sydney

Sonia Bellón Rico

Enxeñaría Técnica Agricola, esp en Industrias Agrarias e Alimentarias (2000) | UVigo

Licenciatura en Ciencia e Tecnoloxía dos Alimentos (2004) | UVigo

Vive en Sydney desde 2012

Traballa como HSE Business Partner no departamento de Seguridade, Saúde, Ambiente e Calidade como responsable do estado de Nova Gales do Sur (NSW) e a Australian Capital Territory (ACT) en Schneider Electric (sector da enerxía e automatización)

Polo traballo que desempeño na empresa, a COVID-19 aféctame moi de cheo, xa que parte das miñas tarefas é velar pola seguridade e saúde dos nosos empregados. 

A situación actual do meu país de adopción é bastante mellor que a de España, a día de hoxe (03/04/2020): aquí temos 5,224 casos e 23 persoas falecidas, pero, considerando que o primeiro caso diagnosticado foi o 25 de xaneiro, a nosa progresión é bastante mais lenta que a de outros países do mundo que xa sobrepasan os 100.000 casos. 

O Goberno Australiano implementou medidas de seguridade dende fai varias semanas que están funcionando bastante ben. Como en España, aquí tamén está case todo pechado menos Centros de Saúde, Hospitais, Supermercados e outros servizos básicos, e temos que permanecer na casa. A maior diferenza que eu vexo en comparación con España é que aquí está permitido saír da casa a facer exercicio sempre e cando non vaimos máis de dúas persoas xuntas e manteñamos a mínima distancia de seguridade de 1,5m, o cal é un alivio moi grande e axuda moito a levar mellor o confinamento.

Con respecto á situación laboral, moita xente que traballaba no sector servizos, tendas de roupa e aeroliñas perderon o seu traballo, pero o Goberno concédelles una axuda hasta que esta situación mellore. 

A miña empresa implementou un plan de segregación no cal os empregados somente poden ir á oficina durante a semana que teñen asignada e só se é estritamente necesario, coa aprobación da xefa de Seguridade e Saúde para así minimizar a posibilidade de contaxio ao mínimo. 

Hai certos sectores como a construción, por exemplo, que de momento tamén continúan traballando pero a policía esta a facer moitos controles para asegurarse que a poboación mantén as distancias de seguridade e as medidas impostas polo Goberno, ademais de poñer multas de $11000 se se incumpren estas medidas e incluso mandar xente á cadea dependendo da situación. 

Na miña empresa si é verdade que nos esta custando bastante atopar xel desinfectante de mans e máscaras para os empregados, porque están esgotados en case todos os provedores, e os que os teñen reducen os nosos pedidos o 70% para gardar subministros para o persoal sanitario. O cal entendemos perfectamente. 

O sistema sanitario empeza a sufrer as consecuencias da COVID-19, pero para nada esta tan saturado como aí. 

Alimentos como a pasta, salsa de tomate, fariña, ovos e carne escasean un pouco nos supermercados pero aínda vas atopando algo. Con respecto ao tema do papel hixiénico, aquí segue sendo un ben moi prezado, vaia eu non me lembro de velo nos estantes dende hai moitas semanas.